Meraklılar için ayrılan kısmı okurken bir takım açıklamalara ulaşınca, şiirlere daha çok anlam ve derinlik verebildim. Özellikle "sakın ha" için. Şiir mesele olmuş cıkmış adeta. Biri şiirleştirilmiş hikayeyi tekrar hikayeleştirmiş, ki bu bana edebî geldi ve şiiri beğenmemi sağladı, bir diğeri okuru kısıtladığı için eleştirmiş, bu da düşündürdü ve ikinciye de hak verdirdi. Yani şiire, şaire, şiirin yazıldığı döneme, esin kaynaklarına ve tabii okura bağlı bir durum. Kimi kendi hayatına mal eder başka türlüsünü sevmez, kimi bekler ki birileri anlatsın...
Aslında meraklıların okuduğu kısımda, sanki Attila İlhan karşınızda oturuyor, bıdır bıdır konuşuyor ve size hiç söz hakkı vermiyor hissiyatı doğuyor.
Divan edebiyatından bahsettiği yazısında, güzel bir noktaya değiniyor : ne kötüle, ne tekrara düş, öğren ve yararlan ki yenisini ve daha iyisini yap. Bu belki de hayatın bir çok yerinde geçerli bir teori.
