savaşın ektiği tüm sefalet ,zamanı gelince yeşeren tohumlar gibi filizlenmişti.samanlıklardan artık kullanılmaz olmuş,başka bir çağın araç gereçleri çıkartıldı;bir tekerleği kırık arabalar,üstün körü onarılmış el arabaları kullanıma konuldu yeniden.Toprak yüzyılı aşkın bir zaman önce dökülmüş karasabanlarla sürülüyor artık.Ekinler kol gücüyle savruluyor.Herkes geri döndü,insanlığın zamanı büyük bir hıçkırıkla sarsılmış ve hemen hemen sıfırdan,yeniden başlatmak üzere kıçına yaman bir tekme yemiş gibiydi.

Sayfa 52Kitabı okudu

Brodeck'in Raporu Philippe Claudel

Reklam

Ebru Ince

@black

21 Mart 2016 21:45

İçimizi kemiren ve sonunda bizi yok edebilecek olan kendi ölümümüz değil , başkalarının ölümü , sevdiklerimizin ölümüdür .

Sayfa 148Kitabı okudu

Brodeck'in Raporu Philippe Claudel

Ebru Ince

@black

21 Mart 2016 21:40

Savaş....belkide milletlerin bu karabasanlara ihtiyacı var.Kurmak için yüzyillarca harcadıkları şeyleri yıkıyor yerle bir ediyorlar.Dün göklere çıkartılan yakılıp yıkılıyor.Yasaklanana izin veriliyor.Eskiden suçlanan şey değerli oluveriyor. Savaş..dünyayı süpüren büyük bir el. yetersizin baştacı edildiğ ortam ,....katile aziz halesi giydiriliyor....önünde secdeye varılıyor , alkışlanıyor , tapılıyor ... Yaşan insanların gözüne bu denli iç örtücü bir tekdüzelik olarakmı görünüyor ki insanlar kıyım ve yıkımı böylesine arzuluyor ?

Sayfa 128Kitabı okudu

Brodeck'in Raporu Philippe Claudel