Budala
Elif BatumanSözler ve Alıntılar
“Sırf diğer insanlar da yapıyor diye bir şeyler yapmanın yanlış olduğunu biliyordum. Diğer insanlar yaptığınız hiçbir şeyin nedeni olamazdı.”
Sanki dünyanın ortaya çıkmış olabileceği tek bir yol yoktu. Çileklerin çalılarda yetişmesi gerekmiyordu sanki. Her şey pek çok şekilde olabilirdi ve özel olarak hangi yolun gerçek olduğunu hatırlamanız gerekiyordu. Ya da... Gerekmiyor muydu? Dünya tek bir şekilde mi var olabilirdi? Eğer yeterince zekiyseniz bu yolu çıkarsayabilir miydiniz? Minik bir parçam yapılabileceği umuduna tutunuyordu.
Genç halime sormak istiyordum omuzlarından sarsarak.Yapsaydım muhtemelen ağlardı.Ben de ağlardım belki.
Telefon çaldı. Arayan o değilse ölürdüm. Bu düşüncenin kendisinin ne kadar ölümcül olduğunun farkındaydım. Telefonu açıp alo diyene kadar geçen süre boyunca tekrar tekrar şunu geçirdim aklımdan: İnsan ne ki onu önemseyesin. İnsan ne ki onu önemseyesin.
Şair konusunda haklısın, hem de ne haklı. Şairler yalancılar, tahıla takmışlar. Atomu Fruit Loops'a, yaşamı cennete ve aşkı var olmayan bir basitliğe çivilemeye çalışıyorlar. Sen haklısın - bunu yapmamalılar. Bu mümkün değil ve öyleymiş gibi yapmamalılar.
lvan'ın özgürlüğünü aniden fark etmek beni altüst etti. İlk kez anladım ki eğer erkekseniz, hem de Ivan gibi uzun bir erkekseniz her yerde durup canınız istediği zaman herhangi bir şeye bakabilirsiniz.
Kelimelerin nokta koymak için bir araç olduğunu düşünmeye çok alışkınım sanırım. Kelimeler bir ruh hali yaratırlar, ama o halin kendisi değillerdir. Bazı ruh hallerinin açık ve mantıklı dille ya da makalelerle aktarılamayacağını düşünüyorum ben de.