Bütün Öyküler
Feyyaz KayacanSözler ve Alıntılar
Sözcüklerin ta ardında ,uzağında bir yere gitmek isterdim, alacaklı kuşkuların, beynimde bağdaş kuran uykusuzlukların derilmediği. başımı sokacak bir boşluk arıyorum .konuşmayan, düşünmeyen, yazısız, alfabesiz bir boşluk .
mutsuzluğun geliri olmamalıdır sözcükler.
Sayfa 300Kitabı okudu
Hiç kimse ışık tutmasın, şamdancılık etmesin acılarıma.
Sayfa 298Kitabı okudu
Yeryüzünde topraktan sudan bol bir şey varsa o da nankörlüktür.
Sayfa 288Kitabı okudu
Sesimi içimden kazıyabilsem, Sesimin küstahlığından sıyrılıp bir gürültü felsefesinden ,bilimsel dedikodu kolaylıklarından kaçınabilsem, beklemek nedir bir öğrenebilsem, susmayı da öğreneceğim.
Sayfa 287Kitabı okudu
Hırsızlara dünyanın parasını yedirerek bir müzeden çaldırılan ünlü bir resimmiş gibi saklıyorlar yalnızlıklarını...
Sayfa 194Kitabı okudu
Öylesine çok şey var ki yeryüzünde insanlarla paylaşılabilecek, diyor ,öylesine çok şey var ki insanları birbirine bağlayan, bitiştiren; birimizin elinden gelen ötekinin elinde birikir ;mutlulukların pazarında dolaşan o sese ,ölümüme de bitişik misin diyeceğim geldi, biraz afallasın diye. bağırmasa ya öyle. kulağımın zarını patlatacak. sağır olacağım. Ne yandan buyur edecek ölüm duyamayacağım. duymam gerek oysa. o yanımı sırıtkan kemiklerle donatmam gerek.
Sayfa 252Kitabı okudu
Ben her çiçeğin tozunu ,her sözcüğün aydınlığını taşıyan bir insandım. bütünüyle adamıştım kendimi onlara. benden aldıklarını yüceltmediler. şimdi bomboş bir kişiyim .ama boşluk, bir yerde temizliktir .şu gördüğüm boş çerçeveler kadar özgürüm ben .iyi ki kağıt olarak gelmemişim dünyaya. beni de sümüklü ,yolculuğu olmayan, coşkuların arsızlaştığı ,haydutlaştığı bir şiire kapatırlardı .kağıdın suçu ne ki? Şiir bir davulun içinde alev püsküren bir ateş böceği değildir ,bir İpek deposu da değildir. alevin serinlikle eşanlam olduğu noktada başlar şiir. Ben artık hiçbir şey okumuyorum .Kitaplarımın hepsini dağıttım ,savdım başımdan. kitap yerine kalem girmemiş defterler alıyorum .Deste Deste apak ve açık vermemiş kağıtlar alıyorum. ve yalnızca bakıyorum onlara. kapalı gözlerimle .Kendi bakışlarımdan bile koruyarak. ve Konuşmuyorum önlerinde, susuyorum. konuşmak yazmak kadar işlek bir nankörlük oluyor bir yerde .susmak diye de bir uygarlık var .susmak bir başlangıç, bir doğurganlığın ilk yaratıcı sancısıdır
Sayfa 287Kitabı okudu