Parktaki gezintilerim sırasında sık sık aklıma çocukluğumdan bazı sahnelerin geldiğini hatırlıyorum, çok küçük bir çocukken henüz gelecekle ilgili bir fikrimin, geleceğimi öngörme yeteneğimin, yıllar sonra neler olabileceğini, "hayatım" dediğim şeyin nasıl şekilleneceğini tahmin etme isteğimin olmadığı o yıllardan görüntüler : o zamanlar herşey öyle sonsuz ve gelecek öyle belirsizdi ki, zihnimde belli bir şey yoktu, hiçbir engel olmadan şimdiyi yaşıyordum.
Mutlu değildim. Kendimi sıkıcı bir insan olarak nitelendirmesem de arkadaşlık konusunda yeterli olmadığımı söyleyebilirdim, evet, hayatımı dostlarımla paylaşacak yeteneğim yoktu, bunu nasıl yapacağımı bilmiyordum.
Öte yandan yaşadıklarımın salt bana has olmadığını düşünüyordum; çağımızda pek çok insan, kariyerindeki ya da aşk hayatındaki güvensizler sebebiyle psikolojik sorunlar yaşamaktaydı, bir uzmanla görüşüp sorunu bulmak, bana işkence eden meselelerle daha sistematik biçimde mücadele etmek iyi olurdu.