Analiz aydınlanmanın ve uygarlığın bir sonucuysa iyidir: Aptal kanıları
sarstığı, doğal önyargıları çözümlediği ve otoritenin kuyusunu kazdığı sürece. Yani kurtardığı, yonttuğu ve insanlaştırdığı sürece iyidir.
Derler ki ancak acı çeken acı çekene yol gösterebilir ve onu iyileştirebilir. Oysa insan kendisinin tutsağı olduğu düşünsel bir güce tümüyle egemen olabilir mi? Vurgun yemiş biri, kurtarıcı olabilir mi?
Bir yaratığın yaşamdan utandığı ve doğanın çektiği acılara ve ölümüne karşı saygı görmeyeceğini bildiği için yok olana dek kendi kabuğuna saklanması ne garip.