Bəyaz Zanbaqlar Ölkəsində
Grigory PetrovSözler ve Alıntılar
Elə bilirdilər ki, siqaret və spirtli içkidən istifadə etmək, qalın səslə danışmaq, söyüş söymək böyüməyin əlamətidir. Mədəni baxımdan gənc, zəka cəhətdən isə hələ inkişaf etməmiş kiçik xalqlar da bu səhvləri təkrar edirdilər.
Sayfa 61Kitabı okudu
Valideynlər övladları ilə ünsiyyət qurub həyatlarının necə keçdiyini soruşmurlar. Vaxt tapdıqca bir az sığallayıb əllərinə bir oyuncaq verib, "Uşaqlar, indi gedin, özünüz oynayın" deyirlər. Əslində bu, "Nə edirsiniz-edin, gözümdən itin, yetər ki, bizi rahat buraxın" deməkdir. Uşaqlıq dövrü, uşaq ağlı və qəlbi baxımsız tarla kimi boş qalır. Çünki ora heç bir yaxşılıq toxumu səpilməyib. Onlara yaxşılıq, dürüstlük və sevgidən bəhs edilsə də bunlar bayağılaşmış, sıxıcı və soyuq ifadələrlə izah olunur. Uşaq zəkasını canlandıracaq və onların marağını çəkə bilən cümlələr qurmağı bacarmırlar. Onların həssas qəlbini isidəcək heç bir şey etmirlər
Sayfa 60Kitabı okudu
Çocuklar evlerinde yetimler gibi büyüyorlar. Belki karınları iyi doyuyor, giydirilip kuşandırıyorlar, sağlıklarıyla ilgileniyorlar ama çocuk aklının ve ruhunun sağlığını , temizliğini , beslenmesini pek az düşünüyorlar..
Suç gençlerde değil, sizdedir. Siz gençleri nasıl terbiye ederseniz, onlar da öyle yetişir. Gençlere verdiğiniz terbiye nedir? Sadece hiç!..
“Halkı unutmayın. Hepiniz halkın arasından çıktınız. Peki hangisini tercih ediyorsunuz şimdi? Eğitimsiz kardeşlerinizden kaçmayı mı, yoksa insanların yaşamlarını daha iyi hale getirmeyi mi? Kitlelerin kültürel uyanışı için ne yapıyorsunuz?”
İnsanlıq hər zaman böyük bir uşağa bənzəyir. İnsanlar öz aralarındakı anlaşılmazlıqları dava və səs-küylə həll etməyə çalışırlar. Allaha inanclarını və xeyir işlər görmək kimi istək və düşüncələrini belə şiddət yolu ilə qəbul etdirməyə cəhd edirlər. Hikmət və fəlsəfə mövzularını oyun və ya əyləncə halına gətirirlər.
Şər Ruhu qasırğa kimi çevrilib, qəzəblə bağırırdı. Elə bir şiddətlə üfləyirdi ki, sadəcə alovları söndürməklə kifayətlənməyib, eyni zamanda yanan məşəlləri də qıraraq parçalara bölürdü. Kin və dağıdıcılıq ehtirası, aydınlıq və hər şeyi yox etmək arzusu onu dəliyə çevirmişdi. Bağıraraq bunları deyirdi: “İşığa ölüm! Alovlara ölüm! Ulduzları, Ayı və Günəşi də söndürəcəm! Dünya və bütün kainat mənim qaranlıq krallığımın hökmünə tabe olacaq! Çəkil yolumdan, axmaq məxluq! Öz zamanını və gücünü boşa xərcləmə!”
Xeyir Ruhu altı yüzüncü, yeddi yüzüncü dəfə yeni-yeni məşəllər yandırırdı. Mininci məşəli yandırdıqdan sonra düşməninə dönüb səsləndi:
“Sən qaranlıqsan, ölüm və dağıdıcılıqsan. Sənin hədəfin həyat və xeyirxahlığın atəşini söndürməkdir; bu sənin üçün sevinc qaynağıdır. Söndür o zaman! Söndürücü olmağa qərar vermisən, söndür! Mən isə həyatın daşıyıcısı, onun yaradıcısıyam. Mən işığın, atəşin, doğruluğun və sevincin özüyəm. Mən həyat toxumları saçıram, parlaq işıqlar yandırıram. Ey Şər Ruhu, səninlə olan mübarizəmiz, bu gün başlamayıb və bu gün də bitməyəcək. Qaranlıq işlərinə davam et, işıqları söndür, həyat məşəllərini qır, parçala! Mən və silahdaşlarımsa yerinə yetirməli olduğumuz aydınlıq vəzifəmizə davam edəcəyik”.