Atlar tümseklerden tümseklere,
Dörtnala koşuyorlar, karları savurarak...
Yolun tenha bir kıyısında, bir köşede,
Görünüyor yapayalnız bir tapınak.
Tipi birdenbire bastırıyor,
Kar yağıyor lapa lapa,
Kızağın üzerinde dönüp duruyor,
Kanatları ıslık çalan kara bir karga.
Havada yüreği ezen bir şey var:
Benziyor bu gizli bir çağrıya.
Gözleri karanlık uzaklarda,
Yeleleri duman içinde atlar koşuyorlar soluk soluğa.
(Jukovski)