Brent batmak üzere olan güneşe baktı. “İşe nasıl başladın? Bu şehri nasıl kurdun? Kim bunu yapmanı istedi?” Mimar önündeki manzaraya baktı. Çocuk sesleri, kuşların cıvıltıları ve rüzgârın ağaçlara çarpan cılız sesi. “İşimde çok iyiydim. En tepedeki birkaç kişiden biriydim. Bu yerin sahipleriyle görüştüm. Görüşmeden önce gizlilik sözleşmesi imzaladım.” Brent gülümsedi. “Buranın sahiplerinin tek bir gizlilik yöntemi olmalı. Bu o yol değil.” dedi iğneleyici bir bakış ve sesle. Mimar kafasını salladı. “Doğru. Bunun zamanla anlayabiliyor insan. İşinde iyi olan biri için zorlayıcı bir proje en iyisi olduğunu göstermenin yollarından biridir. Zorlayıcı bir işti. Kabul ettim. Sonuçta her genç parıltıların altındaki yıldız olmak ister. Planlamak iki yıldan fazla sürdü. Her ayrıntıyı düşündük. Maketler yaptık. Sonra onları yıktık. Mükemmel hâle getirmek için çok vakit harcadık.” Brent kararan havanın ardından yanan sokak lambaları ve görünmeye başlayan aya baktı. “Bunların hepsi bir illüzyonun parçası. Kimsenin haberi olmadan nasıl bir araya geldi? Neden kimsenin bu teknolojilerden haberi yok?” Mimar parmağını iki yana salladı. “Ne kadar güçlü olursan ol yapmak istediğin şey için taviz vermek zorunda olabilirsin. Şehrin sahiplerinin de verdiği tavizler oldu. Şehirde sadece teknoloji sahipleri ve onlar için çalışan insanlar yok. Az da olsa üçüncüler dediğimiz bir grup var.” Brent meraklı bir bakış attı. İlgisini çekmişti. “Kim bu üçüncüler” diye sordu. Mimar soğumaya yüz tutmuş kahvesinden bir yudum aldı. “Senin gibiler. Birileri için tehlikeli olan insanlar. Kontrol altında tutulması gerekenler. Suç işleyen aptallardan bahsetmiyorum.

Yazar: