"Pan öldü.Yüce Pan öldü.
Ah! Eğin başlarınızı, siz kızlar hepiniz,
Ve ona çiçeklerden bir taç örün.
"Yaz gitmiş yapraklardan,
Sazlar da kurumuş belki,
Nasıl taç örebiliriz artık,
Nasıl toplarız çiçek demeti?"
"Dilim varmıyor, Sultanlar.
Ölüm hoyratın biriydi hep.
Dilim varmıyor, Sultanlar.
Ne sebep gösterecek ki
Alıp gitti Efendimizi
Böyle kuru bir mevsimde?"
Kuşlar kanat çırpıyor ağacıma konmak için,
Şöyle dediklerini duydum galiba:
"Başka insanlar yok değil,
Ama en çok bu adamı seviyoruz biz,
Ama konuşmak istesek de
Acımızı anlayamaz"
O ayrılışa ne kadar üzüldüğümü sorarsan:
Baharın sonunda çiçeklerin düşmesi gibi bir şey bu,
Düğümler içinde dolanıp bükülerek.
Konuşmanın ne yararı var, konuşmanın sonu yok,
Yürekteki şeylerin sonu yok.