Darağacında Röportaj
Julius FuçikSözler ve Alıntılar
Bizim canımızı alabilirler onlar, değil mi Gusta? Ama onurumuzu, yüreklerimizdeki sevgiyi alamazlar.
Acaba insanoğlunun gözü açılması için daha kaç yüzyıl geçecek? İnsanlığın büyük yarınlara varabilmesi için kaç hücre gerek daha?
Bunca korkunç şeyler içinde ne yapıyor peki insanoğlu?
Yaşıyor.
Akıl havsala almaz ama yaşıyor. Yemek yiyor, uyuyor, se-iviyor, çalışıyor. Üstelik ölümle zerre kadar ilgisi olmayan şeyler düşünüyor. Sırtında dayanılmaz bir yük var belki. Ama o baş eğmeden, dimdik taşıyor bu yükü.
Güneş gören insan pek az. Ama gün gelecek ışık yağmuruna tutacak herkesleri o. İnsanlar ışık içinde yüzecek. Bunu bilmek ne güzel! Ama sen bit kadar önemsiz incir çekirdeği doldurmayan bir şeyi daha öğrenmek isteyeceksin: Güneş bizim içinde doğacak mı acaba?
Bizim için can verenleri tanıyın…
İyi kişileri de kötü kişileri de çıkarmayın kafanızdan. Sizler için can vermiş kimselerle ilgili ne kadar bilgi varsa toplayın bir bir. Usanmayın. Zaman gelecek, bugünlere "mazi" denecek. Büyük bir dönemden, tarihi yaratan birtakım adsız kahramanlardan söz edilecek. Adsız kahraman diye bir şey olmadığını herkes bilse ne iyi olurdu. Bir zamanlar onlar da bizim gibi insandı. Adları sanları, kendilerine göre bir görünüşleri vardı. Umut içinde yaşıyorlardı. Gönülleri binbir istekle doluydu.
Vicdan azabı çeken insanların görünüşü, vücutları işkence gören insanların görünüşünden daha beter oluyor.
Can çekişme çok zor bir şey, dayanılır gibi değil. Ama ölmek sudan kolay. Ölmek, buğu gibi belirsiz, tüy gibi hafif. Son bir soluk, bitti gitti her şey.