Bir süre sonra sesler karşı konulamayacak kadar güçlü hâle geldiler. Hastanenin bir köşesinde bir gül bahçesi vardı. Sesler bana, "Şu kahrolası gülleri al ve o dikenli gövdelerini boynuna dola," diyorlardı. "Hemen şimdi!" Bir seçeneğim olduğunu düşünmüyordum. Direkt olarak güllere doğru gittim ve dikenleriyle bileklerimi kestim...
Burada savaşmaktansa kendimi öldürmenin daha iyi olacağını düşünüyorum... Artık normal bir hayat yaşayamayacağıma kesinlikle ikna olmuş durumdayım. Hiçbir geleceği olmayan, aptal bir ezikten başka bir şey değilim...