Gerçekten bir Aytmatov klasiğiydi. Öyle etkileyici ve acıklı bir sonla bitti ki hala üzüntüsü içimde.
Ancak söylemem gerekir ki kitapta bazı bölümleri olay örgüsüne göre gereksiz buldum. Bunu söylemek bana düşmez belki ama Abdias’ın hikayesi genel olarak Akbar’ın hikayesinden bağımsız geldi bana. Hz. İsa’nın son anlarının anlatımı da aynı şekilde. Başka bir hikayenin konusu olarak rahatlıkla ilerleyebilirdi diye düşünüyorum. Bu yüzden kitaptan bir ara koptum ama iyi ki yarım bırakmamışım.
Acının, sevincin, kederin yalnızca insanlara özgü olmadığını öyle güzel anlatmış ki yazar... Uyumadan önce ben de Akbar ve Taşçaynar’ın ulumalarını duyar gibi oldum. Sadece onlar mı? Boston’un hikayesi de Akbar’ınki kadar etkileyiciydi. Hala bile aynı olan, haklının ezildiği, haksızın kazandığı bir dünyada yaşamanın nasıl bir şey olduğu gösterdi bana.
Uzun lafın kısası, insanıyla kurduyla gerçekten zor bir dünyada yaşıyoruz. Sadece kendimizi değil, doğada yaşayan tüm canlıları gözetmeliyiz. Yaşam alanlarını bir bir yok ettiğimiz hayvanları korumalıyız.
