Îkram Baban ji deryaya helbesta klasîk a kurdî têra xwe siûd wergirtîye lê di heman demê de dirûvê helbesta wî klasîk jî be têra xwe ji helbesta modern jî tehmijîye. Ji hemû kesî nayê helbesteke klasîk lê serkeftî bihûne. Lê Îkram ev yek pêk anîye, yanî ji hêla teknîka helbesta klasîk ve helbestên kêmqisûr bexşî edebiyata kurdî kirine.
Kurdîyeke hema hema bêqisûr û bi çêja devoka Serhedê bi kar anîye di helbesta xwe de. Helbesta wî ne bi newasazîyê (erûzê) ye, li ser kîteyan (movikan) hatîye ristin. Tercîha Îkram a vî terzê helbesta bikîte li gorî ya bierûzê qet ji herikbarîyê tiştek kêm nekirîye, berevajî vê yekê ekleke xwezayî daye helbestê. Yanî helbesteke ne xweguvaştî û asê ye.
Îmajên xwert û bibandor bi dest xistine lê li gel vê yekê jî ne mirov li têgihiştina wan resiman dilikûme ne jî li xwendina zimanê helbestê hilditerpile. Aliqandin li dera hanê herikbarîyeke henûn bi destê xwendevanî digire dema dikeve nav lepên pêlan ên vê (hel)bestê.
