En Eski Doğu - Batı Divanı Sözleri ve Alıntıları
En Eski Doğu - Batı Divanı sözleri ve alıntılarını, en eski Doğu - Batı Divanı kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ah, kimselerin vakti yok
Durup ince şeyleri anlamaya
Anlaşılmaz oysa insan: Nasıl birdenbire başlayan yağmur uzaklaşıp gitmişse biz daha
şemsiyeyi açmadan.
Gün başlıyor.
Ortalığı konuşmalardan yıkamak istercesine,
genç oyuncu kalkıp müzik koyuyor ve pencerenin
camına dayıyor alnını: Servise yetişmek için
hızlı adımlarla yürüyen iki kadın, gazete serip
üzerine yatmış meczûba bakarak konuşuyorlar.
Büyük, ciddi bir prova gibi geçtik
hayatın içinden: Kundak ve kefen
diye alay ediyordu hepimizle en
genç olanımız: İlk o öldü, kaza
bir daha tekrarlanmayacak kadar
başarılı olmuştu. Düğünler, davalar,
onarılmaz kırgınlıklar ve boş umut
dolu yıllar hızla döndü makarada:
Kopan şeridi her defasında bile bile
bağladık bir daha kopacağı noktaya.
Büyüdü şimdi çocuklar: Kurban
seçtiğimiz göktaşları tutuşuyor da
gözümüzün önünde, musluklardan
büyülü ve korkunç bir sessizlik
işitiyoruz. Yangının ilk kıvılcımı:
Ah, elimizle biribirine sürttüğümüz
amansız taşlarda bekleyen son!
Hekimler, hastane odaları, testler, oksijen tüpleri: Yaşarken delik deşik olmamalı gövde, insan hayata bunca onursuz bir hırsla geçirmemeli
tırnaklarını: Bazı senfoniler iyi ki bitmemiştir.
Külrengi saçlarınızla yaşlı ve uykudan ağırlaşmış
oturduğunuzda ateşin başına, alın elinize bu kitabı
ve ağır ağır okuyun, dalıp gidin uzaklara eski uçarı
bakışlarınızın koyu gölgelerinden, düşler kurun
Düş gücünün biley taşı!
Arka pencereden gece birer televizyon ekranı hepsi.
Herkes farkında oyunun da, rol gereği dalgın.
İçlerinde karmaşık bir saklambaç turnuvası,
bilinmez kim hangi perdenin arkasından bakar
yaşadığımız sahneye doğru, önüm arkam sobe.
Güç tohum, rahim toprak - ayrı ayrı sulanabilseler
biribirilerini beslerler de: Kökler karışır, çözülmez
bir kördüğüm dür ortak yaşanırken ağır ağı kurulan.
Ama bazı tanrıların gerçekten de gövdesiz yaşadıkları
doğruysa, yerleşir fı sesi odanın kuytu bir yerine:
saksı çatlar, kurur toprak, yaşarken ne çok ölüm gelip
Hayatımızda otağ kurabilir.
İki yol varmış senin önünde,
korkup geri dönmüşsün birinden
çok gecikmeden, öteki tanıdığın,
kaç kez cayıp ayrıldığın tehlikesizdir
sanmışsın. Senin yolun bitti şimdi.
Kalamayacaksın bunda, yitirmişsin
girişini berikinin: Bu senin
daracık sonsuz labirentin,
şu senin dayandığın hudut,
o senin korktuğun yol meğer ufukmuş"
"Nerede ne zaman başlıyorsunuz bir kitaba
sözgelimi?" diye soruyor kadın. "Bilemiyorum"
iliyor şair: "Başlangıcı sonra farkediyor galiba
iıısan: İlerlemiş bir hastalık gibidir şiir: Hemen
hep gecikir teşhis". Birkaç aydır kitabı kuruyor.
Hayatlar geri duruyor artık: İmgeleminde yüzen
yüzler, kesitler, sanrılar bırakıyorlar yerlerini
harflerin ve boşlukların yarattığı pürüzlere.
"Vazgeçtiğim kelimeler": Gülümsüyorlar, uzun
bir sessizlikte aynı anda karar kılmadan önce.