Ellerini hiç çekinmeden toprağa daldırdıklarında parmaklarının ucundan sevgi akardı toprağa.Ve toprak onlardan aldığı bu sevgiyle coşar,aldığının karşılığını baharda ,yazda fazlasıyla geri verirdi.
Aslında insan hayata dair hiçbir bilgiyi önemsiz görmemeli, küçümsemeliydi.Böyle önemli bilgileri akıl defterinin bir köşesine yazıp fosforlu kalemle işaretlemek gerekirdi.
Onların ötekisi berikisi yoktu,hepsi bir aile gibiydi.Kim kime yardım edebilecekse yardımına koşar ,hep birlikte eker,hep birlikte biçer ,hep birlikte tüketirlerdi.Haneler ayrı ama camiler birdi.Yollar ayrı ama gönüller birdi.