Dr Moreau’nun Adası
H. G. WellsDr Moreau’nun Adası Gönderileri
Dr Moreau’nun Adası kitaplarını, Dr Moreau’nun Adası sözleri ve alıntılarını, Dr Moreau’nun Adası yazarlarını, Dr Moreau’nun Adası yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Nasıl ve neden olduğunu bilmesem de, gökyüzündeki o pırıl pırıl yığınlarda sonsuz bir huzur ve güvenlik buluyorum. İçimizdeki, bizi hayvandan daha fazla bir şey yapan her neyse, tesellisini ve umudunu, insanların günlük dertleri, günahları ya da sorunları arasında değil de maddenin engin ve sonsuz yasalarında bulmalıdır sanırım. Öyle umuyorum, yoksa yaşayamazdım. Ve böylece öyküm, umut ve yalnızlık içinde sona eriyor.
Çoğu zaman zihnimin ta gerilerinde, sadece uzak bir bulut, bir anı ve belli belirsiz bir güvensizlik olarak kalıyor, ama bazı anlar geliyor ki bu küçük bulanıklık bütün göğü karartabilecek kadar büyüyebiliyor. O zaman etrafıma, arkadaşlarım olan insanlara bakıyorum ve dehşete düşüyorum. Yüzlere bakıyorum, canlı ve aydınlık, başkaları cansız ve tehlikeli, başkaları kararsız ve samimiyetsiz; ama hiçbirinde makul bir ruhun o dingin kendine hakimiyeti yok.
Tuhaf olabilir ama, insanların arasına dönmeyi hiç arzu etmiyordum. Sadece Hayvan Canavarların iğrençliklerinden kurtulmuş olduğuma memnundum.
Bir hayvan yeterince yırtıcı ve kurnaz olabilir, ama ancak gerçek bir adam yalan söyleyebilir.
“Bu lanet olasıca dünya,” dedi, “her şey amma da karmaşık! Şimdiye kadar hiç hayatım olmadı. Ne zaman başlayacak merak ediyorum."
Aslında, zihnimin içinde kalıcı yaralar bırakan, korkuya bile yabancılaştığım, derin ve bitmek bilmeyen, hastalıklı bir hale düşmüştüm. Bu adada katlanılan bu ızdıraplarla dolu karmaşayı gördükten sonra, bu dünyanın aklı başında olduğuna dair inancımı kaybettiğimi itiraf etmeliyim. Kör bir kader, devasa, acımasız bir mekanizma, yaşamın malzemesini kesip yeniden biçimlendirir gibiydi ve ben, araştırma tutkusuyla Moreau, içki tutkusuyla Montgomery ve içgüdüleri ve zihinsel yetersizlikleri ile Hayvan Halkı, bu makinenin bitip tükenmek bilmeyen çarklarının sonsuz karmaşıklığı içinde kaçınılmaz bir şekilde, acımasızca parçalanıp eziliyorduk. Ama bu durum öyle birdenbire olmamıştı...
Zavallı hayvanlar! Moreau’nun acımasızlığının daha iğrenç olan tarafını görmeye başlamıştım. O andan önce, Moreau’nun ellerinden geçtikten sonra bu zavallı kurbanların çektikleri acıyı ve sıkıntıları hiç düşünmemiştim. Beni ürperten sadece avlunun içindeki birkaç günlük gerçek işkence olmuştu. Ama şimdi o, işin daha hafif kısmıymış gibi geliyordu. Daha önce bu yaratıklar içgüdüleri çevrelerine uygun bir şekilde biçimlenmiş ve bütün canlıların olabileceği kadar mutlu olan hayvanlardı. Şimdi ise ayaklarında insanlık prangasını sürüklüyor, içlerini bir türlü rahat bırakmayan, hiç anlamadıkları bir Kanun’a uymaya çalışarak, hiç bitmeyen bir korku içinde yaşıyorlardı; ızdırap içinde başladıkları o sahte insanlıkları, upuzun bir içsel mücadeleden, Moreau’ya karşı duydukları upuzun bir dehşetten başka neydi ki- ve ne için? Beni ürperten, gereksizliğiydi.
"Ama insanın duygularını kontrol etmesi zor bir işti."
Sayfa 117