Ah dostlarım; iyi ve güzel olan anım o kadar az ki, on iki yaşımdan bu yana hayat denilen hareketli görüntüden bir an önce ayrılmak için çırpınıp durdum , fakat maalesef durduruldum , engellendim gitmeyi bir türlü beceremedim , ağrıyla acıyla günbegün ağırlaştım : Tıka basa yas’a doydum. Mutsuzluğa da tabi ki ! Aslımda yaz’ a da yazı ‘ ya doymak isterdim.