Ama kendimizi nerede bulacağız?
Bağışlayın beni.
Ne borçluyuz başka suretlere?
Anlam kayıyor ve imkânsızlaşıyor.
Yanıt bulamayan bir hoşnutsuzluğun yüzü.
Ve yüzüstü bırakan heves, süresiz bir şarkısızlık, karşı koyabildiğin kadar.
Bir istek ki hep dünyaya karşı.
Peki ne kadar sürer bir sonsuzluk ve kaç yaşam alır bir insan?
“Ben yalnızca sözcükleri taparcasına seven biriyim.
Işıldayan göğün altında dayanılmaz bir körlükle!”
Ayla Yılmaz,her şiirin başlığını bir tarih yapıyor. O güne dair bir hatırlatma mı, o güne dair bir özlem mi bilemiyorsunuz. Belki de hiçbiri.. Kelimeleri hatta sesleri çok seviyor bu aşikar. Kelimelerinde onun parmak uçlarına değen nice eser,nice görüntü var biz okudukça canlanan.
.
Üzerinde çalıştığı romanını ise şimdiden merak ediyorum.
.
Kapak tasarımında İnanç Avadit yer almakta~
