"Erkekler kadınları sadece şiddet ve istismar içeren davranışlarla incitmez. Gündelik yaşamın her alanında özgürlüğümüzü koruyamadıklarında da bizleri incitirler."
Genelde kız çocuklar küçükken kendileriyle yakından ilgilenildiğini hisseder. Ancak sonraları irademiz geliştikçe ve kendimize mahsus düşünceler edindikçe, dünyanın bizi onaylamayı bıraktığını, sevilmeye layık olmadığımızın düşünüldüğünü görürüz.
Erken dönemde geliştirdiğimiz kendi değerimizi doğrulamak için başkalarını baştan çıkarma ve memnun etme takıntımız nedeniyle, kabul edilme, dahil olma, arzulanma arayışında kendimizi kaybediyoruz.
Adalet olmadan sevgi olmaz. Var olmayı beceremeyen erkekler ve kadınlar kendilerini ve yakınlaşmayı tercih ettikleri herkesi karşılıklı sevgiyi tanıma özgürlüğünden mahrum bırakır.