Edebiyat ve Patates Turtası Derneği
Annie BarrowsSözler ve Alıntılar
...Kendime söylediğim şey buydu; hâlâ hayattasın. Sanırım hepimiz uyandığımız her sabah aynı şeyi söylüyorduk; hâlâ hayattayım. Fakat gercek şu ki değildik. Ölü değildik fakat yaşıyor da sayılmazdık.
“Her şey öylesine kırık dökük ki, Sophie; yollar, binalar, insanlar. Özellikle insanlar.”
"Üzüntü, sel suyu gibi coşup tüm dünyayı kaplıyordu sanki ve geri çekilmesi zaman alacaktı. Ama belki de küçük umut adacıkları vardır değil mi? Mutluluk adacıkları? Ya da onun gibi şeyler?"
“ İnsan izin verirse, vakur olma takıntısı bütün hayatını mahvedebilir.”
Sayfa 324
“Almanlar Todt işçilerine haftada bir yarım gün izin veriyorlardı. Pazar günleri oluyordu bu. O gün Alman Kanalizasyon Mühendisleri bütün lağım pisliğini büyük bir boru yoluyla okyanusa boşaltıyorlardı. Balıklar pisliğe hücum ediyorlar, Todt işçileri de göğüslerine kadar pisliğin içine batarak balıkları elleriyle tutup yemeye çalışıyorlardı.
Hiçbir çiçek ya da şarap böyle anıların üzerini örtemez, değil mi?”
Sayfa 136
“Guernsey halkından bazı kişilerin, Almanların gelişinden korkunca, evcil hayvanlarına neler yaptıklarını bilmeniz gerek. Binlercesi adadan kaçtı, lngiltere'ye uçtu, tekneyle uzaklaştı, kedilerini köpeklerini arkalarında bıraktılar. Onları sokaklarda aç, susuz ve pislik içinde yaşamaya mahkum ettiler.
Ben toplayabildiğim kadar köpeği aldım ama bu yetmedi. Sonra Devlet bu sorunla ilgilenmek konusunda bir adım attı ama çok daha kötüsünü yaptı. Gazeteler aracılığıyla uyarıda bulundular; savaş yüzünden insanlara yetecek kadar bile yiyecek olmadığını, hayvanlar için yiyecek bulmanın iyice zorlaşacağını söylediler. "Evinizde tek bir evcil hayvan besleyebilirsiniz," dediler. "Ancak Devlet diğerlerini öldürmek zorunda kalacak. Ada'da başı boş gezen kedi ve köpekler çocuklar için tehlike yaratabilir . "
Ve bunu yaptılar. Devlet hayvanları kamyonlara doldurup St. Andrews Hayvan Barınağı'na götürdü. Orada doktorlarla hemşireler hepsini öldürdüler. Bir kamyondaki evcil hayvanlar öldürülünce başka bir kamyon geliyordu.
Hepsini gözlerimle gördüm; hayvanların toplanışını, barınağın boşaltılmasını, gömülme işlemlerini.”
Sayfa 178
“Kendime şöyle dedim: "Bak, hala yaşıyorum." Sanırım hepimiz sabahları uyandığımızda aynı şeyi söylüyorduk. "Hala yaşıyorum." ·oysa gerçekte yaşamıyorduk. Ölmemiştik ama canlı da değildik. “
Sayfa 186