Ölüm acısı aşkın coşkusu kadar gerçekti ve ikisi de kalpte hissediliyordu, bedende değil. Acısını inancıyla tedavi etmeliydi. Gözyaşları sadece kalanların acizliğinin bir göstergesiydi. O yüzden ağlamayacaktı. Bugün kutsal bir gündü. İnanna'ya en büyük adağını sunmuştu. Onun uğruna canını feda eden bir rahibenin kanlarıyla sulanmıştı bugün tapınağı. Bundan daha büyük bir kurban olabilir miydi? Hem bugün üzülmekte neyin nesiydi? Güzel Amare sevdiğiyle buluşmuştu, ömrünü yoluna adadığı İnanna'ya kavuşmuştu. Bugün belki kutsal doğum günü değildi ama kutsal ölüm günü olmalıydı.
Tavsiyen yaşayacağım kaderim olsun
Kaderim keder ve sıkıntı olsa bile
Efendim, merhamet...merhamet.
Ben seninim!
Her zaman öyle olacak!
Kalbin benim için sakin
Hediyen mükafatım