En Eski Enstrümantal Gönderileri
En Eski Enstrümantal kitaplarını, en eski Enstrümantal sözleri ve alıntılarını, en eski Enstrümantal yazarlarını, en eski Enstrümantal yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Pek çoğumuzda olduğu gibi otuz sekiz yaşında ruhumun derinliklerinde hala hiçbir şeyin dolduramayacağı karanlık bir boşluk var. Pek çoğumuz diyorum öyleyse çevrenize bakın. Toplum, iş dünyası, sosyal çevreler, alışkanlıklar, bağımlılıklar ve çılgınlıkların hepsi salgın düzeyindeki boşluk ve tatminsizlik üzerine inşa edilirler. Bne buna öz nefret diyorum.
Ve öfke patlamaları. Dünyadaki her şeye karşı duyulan ve insanı yıpratan, harcayan öfke.
Her şeyden öte başıma gelenleri ortadan kaldıramayacağımı bilişime duyduğum öfke. Bu çocukların baktıkları ve yetişkinlerin bakmaktan kaçındıkları bir resmin içinde gizli yüz resmi gibidir. O her zaman oradadır ve ne yapsam onu silemem.
Ve o zamandan beri aynı Pavlov'un köpeği gibi ne zaman bir duygu veya durum katlanılamaz hale gelecek gibi gözükse ben bedenimi terk ederim. Fiziksel olarak ordayımdır ve otomatik pilot sayesinde hareket ederim (herhalde) ama kafamda bilinç yoktur. ''Işıklar yanıyor ama evde kimse yok'' deyimi bunu tam tanımlamaktadır.
Bir çocuk için kişilik çözümlemesi olanı biteni bir şekilde idare etmenin tek yoludur. Eğer hatırlamazsan geçmişin seni korkutamaz. Bizim muhteşem ruhumuz olabilecek tüm olaylara en azından taşma noktasına ulaşıp bölünme yaşanana kadar katlanacak şekilde tasarlanmıştır. Ancak o zaman biraz işlevsel hale yaklaşırız.
Bunu öleceğini bildiğiniz bir kişiye söylemek istediğiniz her şeyi hatta sözcüklere dökemediklerinizi bile söylemek gibi bir şey olarak düşünün.
Pedofillere sesleniyorum: ''Çocukluklarında tecavüze uğramış kişilerin sizi tanımayacağını sanmayın.''
Önce zorbalık, rıza dışı ve saldırgan cinsellik sarmalına giriyor, sonra piyano çalma, müzik dinleme ve sigara içmenin huzurunu buluyordum. Bu bana savaştan eve birkaç günlüğüne dönen bir askerin hissettiği duyguları çağrıştırıyor.
Bana yapılanlardan bahsettiğim ilk aile dostumuz beni yaşamım boyunca tanıyan biriydi. Ona söylediğimde otuz yaşındaydım ve söylediklerimden sonra ağzından çıkan ilk şey, ''Ama sende çok güzel çocuktun James'' olmuştu. Yani suçlu olduğuma dair yeni bir kanıt sunmuştu. Başıma gelenlerin nedeni flörtöz, güzel, sevilme ihtiyacı içinde, sürtük ve kötü bir çocuk oluşumdu.
Başımızdan geçenleri başkalarına anlatmamamızın nedeni utançtır. Suskun kalmamız için bizlere yapılan tehditler bir süre işe yarasalar da yıllar boyu etkili değillerdir. Utanç suskunluğu garanti eder ve intihar mutlak suskunluk demektir. İstismar mağdurlarına defalarca ''Bu senin suçun değildi,'' diye bağırsanız da işe yaramaz. Bu gökyüzü yeşil demek kadar anlamsızdır. Kurbanlara ulaşmanın ve onların yanlış inançlarını sarmanın yolu uzaktan bile olsa onları çok ve sürekli sevmektir. Bunu pek çok insan yeterli enerji ve sabırları olmadığından yapamaz. bu bir kişiyi koşulsuz sevmektir. Bu hassas, yumuşak ve sevecen davranırken karşılığında öfke, şüphe, paranoya ve yıkım görmenizdir. Bu dövülen bir köpeği sahiplenerek koruduğunuzda onun mobilyaları parçalayışını ve yerlere sürekli pislemesini seyretmek gibidir. Bu karşılığında teşekkür alamayacağınız bir iştir.
İnsan karısından ayrılabilir, işinden istifa edebilir veya ailesi ya da arkadaşlarını terk edebilir. Ama çocuğuna ne yapabilir? Yani kendi ruhunun biyolojik devamı olan varlıktan bahsediyorum. Bundan kaçış imkansızdır.