Dildeki soğuk ton (dürtülerdeki üstün bir zeka ve incelikle birleşerek) Manhood'u (kitap dilimize erginlik yaşı olarak çevrilmiş) oldukça bildiğimiz bir anlamda cazip bir kitap durumuna getirir. Ancak başka özellikleriyle, pek çok önyargıyı ihlal ettiği için bu kitaba hiç tahammül edemeyebiliriz. Parlak bir yazı olan sunuş kısmının dışında Manhood dolambaçlı bir yoldan ilerler, daireler çizer ve iki defa geriye döner; varmak istediği yerin herhangi bir sebebi yoktur; tüm metin bu tür çalımlarla doludur. Kitapta hareket ya da doğrultu bulunmadığı gibi, bir tamamına erme ya da doruğa tırmanmaya da rastlayamazsınız . Manhood, ancak bir hayat projesinin parçası olarak tamamen anlaşılması mümkün modern kitapların bir yenisidir: Bizimse kitabı, başka eylemlere dönük bir eylem olarak değerlendirmemiz uygundur. Bu tipte bir edebiyat, geriye dönüp bir külliyatın parçası olarak değerlendirmekten ziyade tek tek, genellikle anlaşılması zor, bazen de sıkıcıdır. Şimdi buradan, aşırı yoğunlukta edebi eserlerin muhtemel bir koşulu olarak dışa kapalılık ve anlaşılmazlık savunusu çıkartılabilir mi? Peki, ya sıkılmaya ne demeli? Sıkılma mazur gösterilebilir mi? Bence bazen mümkündür. (Büyük sanatın yükümlülüğü sürekli ilginç olmak değildir ya!) Biz sıkılmanın bazı kullanımlarını, (çirkinliğin ve karmakarışıklığın modern resmin temel kaynaklarından biri olması, Webern'den beri sessizliğin çağdaş müzikte olumlu, yapısal bir öğeye dönüşmesi gibi) modern edebiyatın en yaratıcı üslup özelliklerinden biri olarak benimsemeliyiz.

Michel Leiris

Erginlik Yaşı (Manhood)

Yoruma Karşı

Geri 1 2

100 öğeden 21 ile 30 arasındakiler gösteriliyor.