Ermenilerin Zorla Müslümanlaştırılması Sözleri ve Alıntıları
Ermenilerin Zorla Müslümanlaştırılması sözleri ve alıntılarını, Ermenilerin Zorla Müslümanlaştırılması kitap alıntılarını, Ermenilerin Zorla Müslümanlaştırılması en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ermenilerin kiliseye doldurulmaları ve tek tek dışarıya alınarak Müslüman olmalarının istenmesi bir başka yaygın uygulama idi. Müslüman olmayı kabul etmeyen kişi hemen orada öldürülmektedir. Bu nedenle canlarını kurtarmak isteyen Ermeniler, Müslümanlığı kabul etmekten başka bir seçeneğe sahip değillerdi. Amerikan Büyükelçisi Terrell 15, 16 ve 29 Aralık tarihli raporlarında bu tür olaylara bazı örnekler verir (...) İngiliz Büyükelçisinin, 6 Mart 1896 tarihli raporunda sadece Siirt ve köylerine ilişkin verdiği rakamlar katliamların, kadınların kaçırılmasının ve zorla din değiştirmelerin boyutlarının büyüklüğü konusunda bilgi vermeye yeter, "Hıristiyanlann sayısı 37.000; öldürülen 15.000; din değiştiren 19.000; kaçırılan kadın 2.500; yakılan veya Camiye çevrilen kilise sayısı 97." Dönemin Amerikan ve İngiliz Konsolosluk raporlarında ve bölgelerden gönderilen Misyoner mektuplarında konu hakkında bu ve benzeri son derece detaylı bilgiler bulmak mümkündür.
Sayfa 105Kitabı okudu
1894-1896 katliamları boyunca, kadınların ve genç kızların Müslüman evlere kapatılarak zorla Müslüman yapılmak istenmesi; genç çocukların kaçırılarak Müslüman evlerine alınması; basılan Ermeni köylerinde, tüm halka Müslüman olmaları için baskı yapılması; erkeklerin toplu olarak, zorla sünnet ettirilmeleri ve Kiliselerin Camiye çevrilmesi ve bazı durumlarda onlara "Hamidiye Camisi" isminin verilmesi yaygın pratiklerdi. Kasım 1895'te Harput'tan yazan bir misyoner, "[bölgedeki] iki köyde 600 kişi sünnet edildi", bilgisini geçer; yine Harput'un bir köyünde 70 yaşında bir papaz, direğe bağlandıktan sonra, herkesin gözü önünde zorla sünnet edilir; bir başka köyde bir papaz, kilisenin kulesinden zorla ezan okutturulduktan sonra öldürülür; bazı köylerde, Müslümanlığı zorla kabul eden Ermeniler, bunu kabul etmeyen akrabalarım öldürmeye zorlanır.
Sayfa 104Kitabı okudu
Fitzmaurice'e göre, Müslümanlarda şöyle bir inanç egemendir; Hıristiyanlar kendilerine tanınan haklardan, Müslüman otoritenin hoşgörüsünü ihlal etmedikleri müddetçe yararlanabilirler. Oysa Ermeniler, yabancı devletlerden yardım ve himaye istiyorlardı. Müslüman çoğunluğa göre bunu istemek, Müslüman otoritenin sağladığı hoşgörü sınırının aşılması, anlaşmanın bozulması anlamına gelir. Bu koşullarda Müslüman otorite, Hıristiyanları korumaya yönelik her türlü bağımlılıktan kurtulur. Fitzmaurice, bu koşullarda Müslümanların, Hıristiyanların malları da dahil yaşam koşullarına saldırıyı dini bir gereklilik olarak gördüklerini aktarmaktadır. Ona göre katliamların arkasında böyle bir inanç yatmaktadır.
Sayfa 107Kitabı okudu
Mürtedin hükmü ve hoşgörü falan filan..
Özellikle 23 Ağustos 1843'te Avakim adlı bir Ermeninin, yeniden Hıristiyanlığa döndüğü için kafası kesilerek öldürülmesinden sonra, Batı'nın gösterdiği büyük tepki, din değiştirmedeki düzenlemeyi kaçınılmaz kılmıştı. Konu muhtemelen 1844 başlarında Meclis-i Vala-yı Tanzimat'ta ele alınmış; ve bu tür infazların bir daha yapılmaması kararlaştırılmıştı; Mart 1844 tarihinde yabancı elçilere bir daha bu tür cezaların verilmeyeceği garantisi de verilmişti.
Fakat mesele bu kadar basit değildi çünkü Islam hukuku Islam dininden dönenin (mürted) idam edilmesi geleneğine sahipti. Zorla veya gönüllü Müslüman olmuş bir Hıristiyan yeniden eski dinine dönmek istediğinde, onu bekleyen ölüm cezasıydı. Aynca Müslüman çoğunluk açısından da bu normal bir uygulama idi.
Sayfa 99Kitabı okudu
Tüm bir 19. yüzyıl boyunca, özellikle Ermenilerin yoğun olarak yaşadıkları Doğu Anadolu bölgesinde, Ermeni yerleşim birimlerine saldırılar; onların din değiştirmeye zorlanmaları ve özellikle kadın ve kızların kaçırılarak Müslümanlarla zorla evlendirilmeleri son derece yaygın bir pratik idi.
Sayfa 101Kitabı okudu
Tarih Vakfı ve Bilgi Üniversitesi deneylerinin öğrettiği bir şey vardı. lstanbul'un, kendisini "ilerici-solcu-demokrat" olarak tanımlayan akademik dünyası, işin ucunda Ermeni soykırımı olduğu için projeyi ve beni istemiyordu, mesele bu kadar basit idi. Bilgi Üniversitesi'nden akademisyen bir arkadaşımın söylediği aslında konunun özeti idi: "Türkiye Akademisyen dünyası, Ermeni sorununa çağrışım yapan her girişimi risk sayar. Bu konuyla objektif bir biçimde uğraşmak isteyen bir kişinin, Türk Akademik dünyasında yeri yoktur."
Sayfa 29Kitabı okudu
Bilindiği gibi, Ermenilerin Suriye bölgesine sürülmesi konusunda ilk resmi karar 24 Nisan 1915 tarihlidir. Bu tarihten önce, özellikle Mart 1915 tarihinde, "İskenderun, Dörtyol, Adana, Haçin, Zeytun, Sis gibi" bölgelerden Ermeniler askeri ve politik nedenlerle Konya civarına sürülmeye başlanmıştı.
Sayfa 148 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Örneğin 3 Nisan 1919 tarihli oturumda, bir kadın verdiği ifadede Cemal Azmi Bey'in "erkekleri cem ettirerek [toplatarak] kayıklarla Kumkale Ciheti'ne sevk edilmeleri için jandarmalara emir verdiğini ve bunların esna-yı sevkte bir kısmının kurşunla, kısm-ı diğerinin denize atılmak süretiyle hepsinin itlaf edildiğini [öldürüldüğünü]" aktardıktan sonra, Vali'nin çocukları da toplattırdığı ve onların "bir kısmını Değirmendere Ciheti'ne sevk" ettirdiği, "diğer kısmını da Niyazi Efendi'nin idaresi altındaki kayıklarla denize" attırdığını söyler. 18 Nisan tarihli oturumda ifade veren Trabzon'daki Katolik Misyoner Reisi ltalyalı Loran Milk, "denize nazır bir yerde ikamet ettiği için ba'zı Ermeni Kadın ve Çocukları'nın sandallara irkab ile [bindirilerek] nakl olunurlarken gördüğünü, bu sandalların bi'l-ahire boş döndüğünü" gördüğünü aktarır.
Sayfa 191Kitabı okudu
Soykırımın sadece veya esas olarak fiziki imha ile sınırlı olduğu yolunda yaygın bir kanaat vardır. Oysa bu doğru değildir. Zorla asimilasyon da soykırımın süreçlerinin ayrılmaz bir parçasıdır.
Sayfa 77 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Harput'da konaklayan Ermenilerin topluca tutuldukları kampları ziyaret eden American Harput Konsolosu Leslie A. Davis şu gözlemini aktarır: "Kamp boyuna yürürken anneler [bize] çocuklarını teklif ediyor ve birini almamız için yalvarıyorlardı. Gerçekten de, Türkler seçtikleri bu çocuk ve kızlan köle veya daha kötü [amaçlar için] almaktaydılar. Hatta, en iyi kızları seçebilmek için yanlarında doktor getirenler bile vardı."
Sayfa 199Kitabı okudu
Bilindiği gibi, Ermenilerin Suriye bölgesine sürülmesi konusunda ilk resmi karar 24 Nisan 1915 tarihlidir. Bu tarihten önce, özellikle Mart 1915 tarihinde, "İskenderun, Dörtyol, Adana, Haçin, Zeytun, Sis gibi" bölgelerden Ermeniler askeri ve politik nedenlerle Konya civanna sürülmeye başlanmıştı. 24 Nisan 1915 tarihinde, ilgili bölgelere yollanan bir emirle, Konya istikametine gönderilen bu Ermenilerin, "Haleb'in cenub-ı şarkisi ile Zor ve Urfa havaltsine sevklerin(e)" karar verildiği bildirilir."
Sayfa 148Kitabı okudu
Lemkin için soykırım iki önemli aşamadan oluşuyordu. Kendi sözleriyle "Soykırımın iki aşaması vardır:Birisi, ezilen grubun ulusal karakteristiklerinin imha edilmesidir; diğeri; ezen ulusun ulusal karakteristiklerinin zorla dayatılmasıdır.
Sayfa 81 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Ermenilerin eski dinlerine geri dönmelerine 21 Ekim 1918 tarihinden itibaren müsaade edilir. Bu tarihte tüm vilayetlere yollanan bir telgrafta, Ermenilerin ölüm korkusu ile din değiştirmek zorunda kaldıkları ve ama şimdi yeniden eski dinlerine dönmek istediklerinde resmi bazı gerekçeler göstererek buna müsaade edilmediğinin haber alındığı, bildirilir. Korku ile yapılmış bu işlemin resmi olarak kabul edilmesinin imkansız olduğu ve Hıristiyanların eski dinlerine donmelerinin son derece doğal olduğu söylenir.
Sayfa 224 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Tüm bir 19.yüzyıl boyunca, özellikle Ermenilerin yoğun olarak yaşadıkları Doğu Anadolu bölgesinde, Ermeni yerleşim birimlerine saldırılar; onların din değiştirmeye zorlanmaları ve özellikle kadın ve kızların kaçırılarak Müslumanlarla zorla evlendirilmeleri son derece yaygın bir pratik idi.
Sayfa 101 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Lemkin, ulusal-kültürel özelliklerin yok edilmesini anlatmak için kültürel soykırım ifadesini kullanır. Zorla asimilasyon, kültürel soykırımın önemli bir unsuru olarak ele alınabilir ama asimilasyon-soykırım ilişkisi sorunsuz değildir ve ciddi tartışmalara konu olmuştur. Bu tartışmaların en bilineni Avusturalya'da yerli halka mensup çocukların, 19.yüzyılın ikinci yarısından sonra zorla beyaz ailelere dağıtılıp zorla asimile edilmeleri üzerine yapılandır. Soru basittir, sadece zorla asimilasyon ile sınırlı olan bir eylem soykırım olarak adlandırılabilir mi?
Sayfa 81 - İletişim yayınlarıKitabı okudu