Onu ilk o gün gördüm. Yaşadığım küçük ka¬sabaya yeni geldiği belliydi. Giyimi bizden farklıydı. Sözcükler ağzından tane tane dökülüyor ve tok bir sesle konuşuyordu.
…
Henüz on beş yaşındaydım. Zamanımın çoğunu oku¬maya ve futbola ayırıyordum. Şiirle yatıp öyküyle kal¬kıyordum. Edebiyat lafı geçti mi akan sular dururdu.
…
‘Yeni hocayı neden sevmedin?’
‘Anarşistmiş. Babam dedi ki, böyle adamlar burayı karıştırır.’
‘Ağabey bu şairi tanıyor musun?’ diye sordum. ‘Bili¬yor musun, bu kitabı bana senden önceki edebiyat öğret¬menimiz hediye etmişti. Defalarca okudum.’
‘Çok yakından tanıyorum.’
‘İnanmıyorum, o kadar çok kafa yordum ki bilemez¬sin. Kimdir? Bana biraz anlatır mısın?’
‘O şair benim.’
‘Canım ağabeyim, beni makaraya alma.’
‘Ne makarası İhsan, o kadar hukukumuz olsun.’
‘Nasıl olur ama ağabey. Burada Nevzat Çorum* yazı¬yor.’
‘Bir dönem şiir yayınlatmam yasak olduğu için tak¬ma isim kullanmıştım.’”
Murat Şahin, küçük harflerle büyük dünyaları kuran insanları iyi tanıyor. Esnaf Lokantası’nda sessizliklerini çığlık gibi yaşayan, alçakgönüllü hayatlarını birbirlerinin yüreklerine yaslanarak sürdüren; kimi aşka uzak, kimi kavuşmanın eşiğinde, kimi savrulan anılarıyla baş başa “bizden” birileri var. O insanların bir yanı biziz, bir yanı başkası… Ama insanoğlunun büyük serüveninden, o tragedyadan herkes payını almış.
Murat Şahin’in insanlarını tanıyorsunuz aslında. Sokakta, otobüslerde, trenlerde, çay ocaklarında, servislerde hep onlar var. Kim bilir, yıkık kaşlarının altından belki size de bakıyor, hikâyelerine alıyorlardır.
Esnaf Lokantası’nı okuduktan sonra tıpkı Montaigne’in dediği gibi, “karnı doymuş bir davetli” olarak kalkıp gidecek misiniz, bilemem!
Aydoğan Yavaşlı
*Yusuf Atılgan, gerçekte kayınbiraderine ait olan bu ismi eserlerinde sıklıkla mahlas olarak kullanmıştır.
