Kitabı bitirir bitirmez, bana sigara yaktıran bir kitap..
Bir olay meydana geldiği veya insanın başına geldiği zaman duygular öncelikle refleks verir. Dostoyevski her zamanki gibi insan psikolojisini çok iyi ve nakış nakış işlediği için kitap bittiği zaman, kitapta geçen anne, baba, dede vs. rollerin kendi yaşamımdaki gerçekleri düşündüm. Bu havayı üzerimden attığım zaman, karakterlerin o bir yandan hüzün ve bir yandan da hayattaki çöküşlerden sonra tutunacak dal bulmuş olmalarının buruk sevincini onlarla beraber yaşadıktan sonra mantık ve eleştirel gözle bakabildim.
Bu hayatı namusuyla yaşayan, gururlu, duyguları saflıkla yaşayan, duygularla yaşayan, sefalete rağmen umutla büyük hayaller kuran fakir halkın; kibirli, bencil, duyguları çıkarlar uğruna çürüten, kalpleri kokuşmuş, çıkar uğruna kendi aile bireylerini bile gözden çıkarabilecek burjuva kesim tarafından hayatlarının çöküşe uğratılmasının hikayesidir.
Hikayenin başından sonuna kadar ne halk iyi kalbini, mazlumluğunu tamamen kaybetmiştir, ne de burjuva zalimliğinden vazgeçmiştir. Sınıfların başladığı ilk zamandan bugüne kadar hep böyle olmuştur.
Kalbini kaybeden insanlıktan çıkmıştır, ne mutlu ona ki her şeyin farkında olup hala çarpan bir kalbe ve o kalbin tutunacak dalı olanlara..
