Sembolik eserleri hep sevmişimdir. Kitabı okurken bu sembollerin karşılıklarına ulaşıp temsil ettiklerinin ifade güçlerine hayran kalmanın zevki bir başka bence. Bu kitapta benim için çok sevdiğim Hayvan Çiftliği Son Ada 72. Koğuş gibi kitapların arasında yerini aldı.
Kitap bir masal gibi başlıyor yazar anlatmak istediklerini daha belirgin kılmak için filler ve karıncalar arasındaki güç oranını kullanmış. Milyonlarca karınca birleşse bir filin gücü etmez malum !
Çalışkanlıklarıyla bilinen karıncaların şöhreti, inşa ettikleri şehirler, kendilerinden kat be kat yükleri taşımaları filler sultanının kulağına gidince bu gücü neden benim için kullanmasınlar diye düşünür. Karınca kentlerine yaptığı saldırı sonucu karıncaları korkutup üstüne bin yıldır karıncaların fillere hizmet ettiklerine onları inandırır ve olay örgüsü bu istikamette gelişir.
Sömürü, köleleştirme, asimilasyon, yozlaşma kitapta o kadar basit ama etkileyici şekilde anlatılmış ki hayran olmamak elde değil.
Yaşar Kemal uyumak için masal dinleyen bir nesli uyutmak değil, uyandırmak istemiş.