Rahmetli ilk okul beşinci Sınıf öğretmenim: "Herkes bir çocuk romanı alıp okuyacak, ona göre not vereceğim" dedi. Hiç kitap okumamıştım o zamana kadar. Annem okuma yazma bilmezdi. Çocukluğundan aklında kalan masalları vardı. Onları anlatırdı bazen. O zamana kadar annemin masalları ve hayat bilgisi kitabından başka birşey yoktu hayal gücümde.
Babama gidip, durumu anlattım. (Elazığ'ın Kovancılar ilçesinde yaşıyorum. yıl 2000, doğru düzgün bir kitapçı yoktu.) Babam bir pazar günü Elazığ'a gitti. Batı kırtasiyeye varınca beni aradı. "Amcaya anlat bakalım nasıl bir kitapmış, seçsin" dedi. "Öğretmenim Çocuk romanı istiyor amca" dedim.
Kirtasiyeci bu kitabı göndermiş. Babam eve gelince heyecanla aldım kitabı. Okumak nasıl bir lezzet, nasıl bir tat ben o gün anladım.
Kitabın sonunu deli gibi merak ediyordum. Saat sabahın beş altısı. Merakla uyandım kitabı okudum. Bir sabahın nurunda bitirdim kitabı.
Benim ilk göz ağrımdır bu kitap. Ben onunla sevdim okumayı. Okuma serüvenimin ilk halkasıdır. Başkasının acısıyla en iyi empati kurduğum ilk anımdır belki de.
Sonra Babam her Elazığ'a gidişinde not tutuşturdum cebine. Kemalettin Tuğcu kitapları aldırıp okudum. Bir yıl öyle geçti. Ardından Ahmet Günbay Yıldız'ın Yanık buğdayları derken öyle devam etti okumalar. Yaş oldu 30 okuyorum biteviye.
Allah razı olsun Rahmetli öğretmenimden, Kemalettin Tuğcu'dan, babamdan
