Tanrı insanı bir doğa varlığı olarak yaratabilir (demiurgus), ama haktanırlık, iyilik ve kutsallık ilkelerine sahip bir ahlak varlığı olarak yaratamaz – onun, en başından başlayarak, kendi kendine öyle olması gerekir.
“Doğa eder (agit). İnsan eyler (facit). Amacın bilinciyle etkinlikte bulunan akıl sahibi özne, işler (operatur). Duyuya gelmeyen zihinsel neden, kılar (dirigit).”
Tanrı’nın varlığını kabullenmeksizin onun adına yemin edilebilir.
Varlığını kabullenmeden (ileri sürmeden) tanrı adına yemin etmek yalnızca vicdan sahibi olmaya işarettir.
Dünyanın içindeki insan, dünyanın bilgisiyle birlikte ona aittir; ama dünya içinde ödevinin bilincindeki insan, görünüş değil, kendinde varlıktır; şey değil, kişidir.