Sözler ve Alıntılar
Yâ Rab belâ-yı aşk ile kıl âşinâ meni
Bir dem belâ-yı aşkdan etme cüdâ meni
Sayfa 51Kitabı okudu
Aşka saldum men meni pend almayup bir dostdan
Hîç düşmen eylemez anı ki etdüm men mana
Bir dosttan öğüt almadan ben kendimi aşkın içine attım. Hiçbir düşmanın yapamayacağını ben kendime yaptım.
Sayfa 124Kitabı okudu
Meni cândan usandırdı cefâdan yâr usanmaz mı
Felekler yandı âhumdan murâdum şem’i yanmaz mı
Sayfa 45Kitabı okudu
Fuzulî’nin aşkına konu olan sevgili, eti ve kemiğiyle somut olarak kendini belli etmez. Her şiirde aynı özellikleri taşır; hep bir örnektir, soyuttur. Yani Fuzulî’nin sevgilisi ilahî sevgilidir; Allah’tır. Böylece Fuzûlî’nin hemen bütün şiirlerindeki aşk, tasavvufî aşktır.
Sayfa 34Kitabı okudu
Aşk, akıl ve mantık işi değil, gönül işidir. İnsana kendiliğinden gelir.
Sayfa 124Kitabı okudu
Kamu bîmârına cânan devâ-yı derd eder ihsan,
Niçin kılmaz bana derman beni bîmâr sanmaz mı?
-Sevgili bütün âşıklarının derdine bir çare bağışlar. Benim derdime neden çare bulmaz? Yoksa benim aşığı olduğumu bilmez mi?
Fuzûlî, kavuşmayı istemez. Bunun sebebi, hem yaratılışının acı çekmeğe daha yatkın oluşu hem de kavuşmadan sonraki ayrılığın daha çok acı vereceğinin düşünülmesindendir.
Sayfa 126Kitabı okudu