Üstat Necip Fazıl Kısakürek, karizmatik kişiliği, hitabeti, şiiri ve nesriyle herkesi etkilerdi. Sözün sihri onda zirveleşirdi. Hedef kitlesi daima gençlerdi. Bütün güzelliklerin, onların enerjisi, aşkı, şevki ve bilinçli çabasıyla dirileceğine inanırdı. Ağır cezalarda yargılanırken de zindanlara atılmışken de hâkimdi; kimlik ve kişiliğini davası namına dimdik tutar, asla geri adım atmazdı. Bu yüzden, “Höt!” deyince sinen, kanuni haklarını bile savunamayan miskinlerden; en ufak tehlike ihtimalinde tam siper olan ödleklerden ve çok yüzlü takiyyecilerden hiç mi hiç hoşlanmazdı.
Parayı alırdı ama elinde tutmazdı; yemekten fazla yedirirdi ve sınırsız bir cömertlikle ikramdan zevk alırdı. Bu yüzden cimrilerden hiç hazzetmez, her fırsatta onlara ilginç ve iğneleyici dersler verirdi. Ona göre para, el kiri bile değildi. “Serveti gönülde değil, elde tutunuz”. Tavsiyesini de aşarak, maddenin hiçbir şey olduğunu gösterircesine aşırı bonkör davranırdı.
Şüphesiz ki, o da insandı; maddesi itibariyle, etten, kemikten ve sinirden ibaret olan herkes gibi bir insan... Dolayısıyla da, her insan gibi kusurluydu. Âmâ iç dünyası itibariyle, bir çocuk kadar saftı fakat davası bakımından da sarsılmaz bir samimiyet abidesiydi. İsabet ederken de yanılırken de daima iyi niyetliydi.
Üstat Necip Fazıl bir başkaydı, hem de bambaşkaydı; şimdilerde nesli tükenmiş olan cinsten has bir adamdı.
Vehbi Vakkasoğlu
