Kemal Bey bunları düşünürken gözlerini bir an bile ayırmadığı karısının yüzündeki ifadenin değiştiğini, bakışlarının hiç görmediği kadar aydınlandığını, canlandığını izliyor, bu değişimin bir çeşit sessiz zafer çığlığı olduğunu fark ediyordu. Feride Hanım suskun geçen bir kaç dakikada planını yapmıştı ve bunun aslında ne kadar kolay olduğuna kendisi de şaşırıyordu. Bunca yıldır kendi gardiyanı olduğunu, özgürlüğe de ancak kendi karar verdiğinde kavuşabileceğini anladı. Geç mi olmuştu? Evet, biraz. HİÇ ile GEÇ arasındaki seçimini yaptı. Geç de olsa hiçten iyiydi. Birden kahkahalarla gülmeye başladı.
Her "gidiş" bir zafer değildir ancak zorunlu ve mutsuz "kalış"lar kesin bir yenilgidir. Bu kitapta, önündeki cılız ışığı, yaşadığı karanlığa tercih eden güçlü kadınların öykülerini bulacaksınız.
