Saat sabah 09.00, Kadıköy'den Beşiktaş Vapuru'na binmişim, elimde simit ve çayım, karnım hafiften gurulduyor, bir önceki günün ve biriken günlerin yorgunluğunu her gece geç yattığım için atamamışken bir de üstüne ışıklardan vapura koşarak perçinlemişim, gözlerimi dikmişim dalgakıranlara, vapur dönünce arkama geçeceğini umut ettiğim güneş şu an rahatsız ederken elimi parkamın geniş ceplerine atıyorum ve nihayet kitabıma uzanıyorum. Aziz Hocamın kitabı o anda cebimden çıkarak beni en mutlu edecek kitap. Yolları kısaltan, kıkır kıkır güldüğüm bir öykü kitabıydı. Bu kadar mı yaşadıklarımızı okuyor gibi hissedebilirdim? Masalsı hikayeleri oldum olası pek sevmediğimden birkaç tane öykü dışında -ki onları da sevmemek haddime düşmez ama- günümüzle bağlantı kurarak, "ya şu adam da bizim okuldaki bilmemnenin bilmemnesi değil mi be!" diyerek bitirdim hemen kitabı. Hayranım ona!
