Bahçede oturuyorduk.Sanırım yazdı.Yaz ya da sonbahar gecesi.Gökyüzünde yıldızlar;yıldızlar olmalı.Böyle geceler tekrar ne zaman hayalimde belirse, söylediğim gibi, ben onları yıldızlarla süslerim.
Yağmur diniyor,deniz duruluyordu.Martıların sesleri tekrar başladı.Deniz fenerindeki yalnız adam kurtulmuştu.Onu alıp götürmemişler,tam tersi bizlerin duygusuzluğundan kaçanlar, deniz ortasındaki fenere,yalnız adamın yanına sığınmışlardı.
Her birinin hayatında çeşit çeşit mutsuzluklar,hayal kırıklığı hüküm sürdüğüne bakılırsa, zarı iyi atamamışlar, kağıdı zamanı geldiğinde masaya fırlatamamışlardı.