Güneyli Bayan'ın Özel Defteri
Lillian HellmanGüneyli Bayan'ın Özel Defteri Sözleri ve Alıntıları
Güneyli Bayan'ın Özel Defteri sözleri ve alıntılarını, Güneyli Bayan'ın Özel Defteri kitap alıntılarını, Güneyli Bayan'ın Özel Defteri en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Nerede bu kadar yüksekte bir kilise varsa, orada o kadar fakir vardır..."
Kitapları çok sevmesine karşın onları yazanlara karşı fazla ilgi duymaması bana her zaman tuhaf gelmiştir. (Tabii, istisnalar vardı: Faulkner'ı beğenirdi ve Faulkner, 30'larda New York'a geldiği zamanlar geceleri birlikte içerdik.) Belki de onun yazarlarla yalnızca kitaplardan konuşulduğunda iyi vakit geçirdiğini, başka şeylerden bahsetmeye başladıklarında genellikle onlardan uzaklaştığını söylemek daha doğru olur.
Ama yazarken ya da oyunların provası dışında tiyatroda kendimi bir yabancı gibi hissetmişimdir; bu anlarda, tıpkı bazı insanların ders almadan müzik aleti çalması ya da bazılarının çocukluklarında bile makinelerden anlamaları gibi tüm içgüdülerim işbaşındadır. Belki buna neden, işe roman yazmak isteyerek başlamam ve sinemaya fazla ilgi duymamam olabilir. Ya da benim kişiliğim, tiyatronun hızlı, enerjik havasına pek uygun değil. Belki de tiyatronun özünü oluşturan işbirliği konusunda iyi değilim. Belki şöhretten değil de onun getirdiklerinden hoşlanıyorumdur. Ya da kendiminkinin dışındaki benlik davaları bana önce gülünç, sonunda ise sıkıcı geliyor olabilir. Ama her şeyin ötesinde şöhret denen şey neyse onu arayanlar için tiyatro doğal bir yer değildir. İnsan şöhrete gereken saygıyı göstermelidir, göstermek zorundadır. Yoksa bu işi bırakıp gidecek başka bir yer bulmalıdır.
...çoğu insan en rahat uyurken düşünebilir.
Basit insanlarda hiçbir zaman kusur aramazdı ama ünlü kişilere karşı genellikle tahammülsüzdü.
Eşyalar en çok onu isteyenlere aittir.
Sigaramı söndürdüm, gözlüklerimi çıkardım, kitabımı kapadım. Ağladığımı fark edince şok oldum. Bütün kadınlar çok ağlamadıklarını söylerler. Ben ise uzun zaman önce, yanlış zamanda, yanlış insanların önünde ağladığımı fark ettiğim için böyle bir şey söylemem.
...kimse nefretinden gerçekleri göremiyordu.
Bir gece Paris'te, ciddi ciddi aralarında resmi nikâhla evlenmeyi tartışan bir grup lezbiyenle yemek yiyormuş. Dottie gayet kibar bir şekilde dinliyor, ara sıra onayladığını belirten sesler çıkarıyormuş. Ona fikrini sormuşlar. İri gözleri, sevecenlikle daha da irileşmiş "Elbette resmi nikâh kıyabilmelisiniz. Çocukların durumunu da düşünmek gerek!"
Ve elbette o kadar muhteşem bir espri yeteneği vardı ki, ne yaş ne de hastalıklar her gün yeniden tazelenerek fışkırdığı kaynağını kurutamamıştı. Onu her hatırlayışımda yaptığı zeki esprileri düşünmeden edemem.