Hayalet Kalp
Ali BenjaminHayalet Kalp Gönderileri
Hayalet Kalp kitaplarını, Hayalet Kalp sözleri ve alıntılarını, Hayalet Kalp yazarlarını, Hayalet Kalp yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.bitişler
Kim bilir,belki de insanların sonu, öldükleri gün değil son kez anıldıklarında geliyordur. Belki ölünce gerçekten yok olmuyorsunuzdur da yalnızca ana hatlarınızın göründüğü, ayırt edici bir özelliği bulunmayan karanlık bir gölgeye dönüşüyorsunuzdur.
Eğer gerçekten böyleyse ölen kişinin adını anmak için beklemeniz gerekir. Çünkü o adı ne zaman son kez andığınızı bilemezsiniz .
Sayfa 259 - Suzy Swanson
Günlerden perşembeydi.
Aradan iki koca gün geçmişti.
Senin ölümünle benim öğrenmem arasındaki o iki günü ne zaman düşünsem aklıma yıldızlar gelir. En yakınımızdaki yıldızın ışığının bize dört yılda ulaştığını biliyor muydun? Yani, biz o yıldıza veya herhangi bir yıldıza baktığımızda, aslında o yıldızların geçmişteki halini görürüz. Tüm o kıpraşan ışıklar, gökyüzündeki tüm yıldızlar yıllar önce sönseydi, şimdi, şu dakika gecenin göğü bomboş olsaydı bizim ruhumuz bile duymazdı.
Sayfa 21 - Suzy
Demek ki akıl sağlığımdan kuşku duyuyorlardı. Franny'nin deyimiyle kafadan çatlak sanıyorlardı beni. Kafadan çatlak deyimi çatlak sözcüğünden, o da çatlamak fiilinden geliyordu.
Benim çatlaklarım, kusurlarım vardı demek ki.
Sayfa 17
Belki o da bir zamanlar kendini, kendi yaşamında bir yabancı gibi hissetmişti.
Nedense, bazı şeylerin gerçekten de durup dururken olması tüm gerçeklerin en korkuncu, en acısıymış gibi geliyordu.
Tuhaftır ki sözsüz iletişim bazen sözlü iletişimden daha iyi olabilir. Sessizlik sesten fazlasını söyleyebilir, aynı şekilde bir kimsenin yokluğu, varlığından bile çok yer kaplayabilir.
nasıl veda edilir?
“Önemsediğimiz insanlarla zaman geçirmek bize verilmiş bir armağandır. Eksik kalsa da. Birlikte geçirdiğimiz süre, bizim umduğumuz biçimde veya umduğumuz zamanda sonlanmasa da. Hatta terk edilsek bile.”
“Sanki her şey bir anda üst üste geliyor, her şey öyle hızlı gelişiyor ki hiçbir şeyi yakalayamıyorum.”
Yıldızlar bizzat içimizdeydiler. Bizler yıldız tozlarından yapılmıştık.
Bunca zaman öykümüzü, bizim öykümüz sanmıştım. Meğer senin kendi öykün varmış, benimse kendi öyküm. Öykülerimiz bir süreliğine çakışınca tek bir öykü gibi gözükmüşler. Oysa farklı farklı öykülerimiz varmış aslında. Böylece bir şeyin ayırdına vardım: Herkesin öyküsü başından sonuna kadar farklıdır. Bir süreliğine ikisi birmiş gibi gözükse bile kimsenin öyküsü aslında kimseninkiyle birlikte gitmez.