En Eski Hece Öykü Dergisi - Sayı 106 Sözleri ve Alıntıları
En Eski Hece Öykü Dergisi - Sayı 106 sözleri ve alıntılarını, en eski Hece Öykü Dergisi - Sayı 106 kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Ölümü beklemek yaşama dair çok acemice geliyor bazen insana. Mutlaka geleceğini bildiğin bir yolcunun ne zaman geleceğinin tedirginliğinden başka bir şey değil kulaklarında çınlayan ses. Bunu unutmaz insan.
Sayfa 51 - Mustafa UçurumKitabı okudu
Yola çıkınca arkada kalan ne varsa rengini yitiriyor zamanla.
Sayfa 51
Herkesin bir hasreti var şu hayatta. Senin ki de güvende hissetmek işte. Arkadaşının gözlerine hasretinle bakıyorsun. Kimliksizliğin yüzüne vurmuş. Anlasın ve seni sarsın istiyorsun. Anlamıyor. Sen söylemeden nasıl anlayabilir ki? Kimin böyle yeteneği var ki? Fakat senin de söyleme yeteneğini çalmışlar elinden. İnsan dünyaya gelirken dahi susmuyorken, sana içine atmak bahşedilmiş.
Senin kalbini tanımadı hiçbir zaman. Duyguların hiç mevzu bahis olmadı. Sen de tüm duygularını yuttukça yuttun, midende başka yer kalmadı.
Yeniden yazarız okudukça, yazarız da yazarın haberi olmaz.
Bütün hikayeler anlatılmayı bekler. Anlatılmayı beklemeyen hikayeler var mıdır peki? Türkçe öğretmenim olmadığı söylerdi. Bence var ama... Hikayeler... Unutulması gereken... Bu gerekliliği kimin belirlediği soruyor öğretmenim. Vicdanımız diyorum. Hikayeler vicdana ihtiyaç duymaz diyor, hikayeler vicdan inşa eder.
Her insan bir anı koleksiyoncusu. Kötüleri unutmaya çalışıp unutamayan, iyilerin çoğunu hatırlamayan bir koleksiyoncu.
İnsan denen varlıkta da temeli oluşturan çocukluk nasıl oluyorsa hayat da aynen öyle devam ediyor. Fakat bunun yeniden düzeltilebileceğini hiç ama hiç düşünmezdim. Bu çocuk bana renksiz çocukluğumun tozlu yıllarına dönerek yeniden yaşamayı, kendime elma şekeri ısmarlayarak çocuk hayri' yi sevmeyi, sek sek oynamak için yerde illa tebeşirle çizili karelerin gerekli olmadığını adeta bıkmak ve usanmak mefhumuyla hiç aşina olmayan, aşinaysa bile zihninden çıkarıp büsbütün unutan usta bir öğretmen yahut evladı ilk adımları atarken ellerini hiç bırakmayan ebeveynler gibi öğretti, herkes daima bir parça çocuktur diyerek anlata anlata bitiremediği masallarıyla adeta ezberletti.