Hece Öykü Dergisi - Sayı 106 Gönderileri
Hece Öykü Dergisi - Sayı 106 kitaplarını, Hece Öykü Dergisi - Sayı 106 sözleri ve alıntılarını, Hece Öykü Dergisi - Sayı 106 yazarlarını, Hece Öykü Dergisi - Sayı 106 yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Sabretmeliyim, güzel şeyleri düşünmeliyim. Ama insanım neticede, dayanamadığım anlar da oluyor. Bu da taş,kaya değil, psikoloji.
Sayfa 9
Bugün kalkamıyorum. Dağılmışım, parçalarım oturduğum bu kanepeye saçılmış, artık onları toplayamam sanıyorum. Bugün de böyle oldum işte. Bugün ah bugün...
Sayfa 6
BİR KURGU, KURMACA MESELESİ
Kurmaca, bizi büyüleyip başka bir hayatın içine çeker
Elindeki malzeme, kurgu
Kurgu, bir düzenleme işi
Kurgu, öykünün asli unsurudur.
Sayfa 109 - Kurmacayı Kurmak/ Mehmet KahramanKitabı okudu
Beklenmedik ölümler sarsar insanı. Film bir anda kopar ve hayatın nasıl devam edeceğini kestiremez geride kalanlar. Üzerine düşünülmemiş ölümlerin ardında kurgusu hazırlanmış hikayeleri de olmaz. Mahizer' in kurgulayacak vakti vardı neyse ki. Ya aniden çekip gitseydi.
Asude diyorum seni gördüm. Eviniz duvarına elimi vuruyorum. Sobe! Karşı evin bahçesine bakıyorum heyecanla, Asude diyorum, oradasın biliyorum, seni gördüm, çık ortaya. O bahçeden; hiç büyümemiş, hastalanmamış, hayata yavaş yavaş veda etmemiş bir kız çocuğu olarak çıkacağına inanıyorum.
Ben. Yani senden önce ben diye bildiğim ben. İddiacı ve öfkeli ben. Sevmemiş, sevilmemiş hırçın ben. Şimdi senden sonra yeniden o kişiye dönüşeceğim diye öyle korkuyorum ki. Ama burada, büyüdüğün evde, anne babanın yamacında güvendeyim, değerliyim, dengedeyim. Çünkü burada, bu insanların yanında senin eşinim hala.
Sevgi ile muhabbet aynı değil mi ki?
Değil. Sevgi o... Sevgi geçici... Muhabbet ise ebedi!
Telefonda:
-Neden beni görmek istiyorsun?
-Çünkü seni seviyorum.
Kadın sustu. Adam yüksek sesle:
-Alo! Alo!
-Dinliyorum
-Ne zaman görebilirim seni?
-Bilmiyorum, belki yarın.
İnsan denen varlıkta da temeli oluşturan çocukluk nasıl oluyorsa hayat da aynen öyle devam ediyor. Fakat bunun yeniden düzeltilebileceğini hiç ama hiç düşünmezdim. Bu çocuk bana renksiz çocukluğumun tozlu yıllarına dönerek yeniden yaşamayı, kendime elma şekeri ısmarlayarak çocuk hayri' yi sevmeyi, sek sek oynamak için yerde illa tebeşirle çizili karelerin gerekli olmadığını adeta bıkmak ve usanmak mefhumuyla hiç aşina olmayan, aşinaysa bile zihninden çıkarıp büsbütün unutan usta bir öğretmen yahut evladı ilk adımları atarken ellerini hiç bırakmayan ebeveynler gibi öğretti, herkes daima bir parça çocuktur diyerek anlata anlata bitiremediği masallarıyla adeta ezberletti.