Beş yıl önce ilkini yayımlamış olduğumuz hastalık hikâyeleri serisinin, üniversitemiz yönetimine başladıktan kısa bir süre sonra kurumumuzda devam ediyor oluşunun derin mutluluğunu yaşıyorum. Yazmak; acısıyla, tatlısıyla, eğrisiyle, doğrusuyla insana ait tüm değerlerin yine insana iletilmesi için bir araçtır. Hekim olarak dinlediğimiz hastalarımızın deneyimlerinin duygularıyla birleşerek bize tekrar iletildiği bu kitapta, hastane ortamında yaşadıklarımız öykülenmiş durumda. Yurdumuzun dört bir yanından katılımla 35 tane öykü yazarı gönüllerini ortaya koyarak bu kitapta birleşti. Bu öyküleri anlamlı kılan, hastalık sürecinde yaşananlara yazarlarının aynı zamanda tanıklık etmeleridir. Yaşananlar onların tanıklıklarıyla tekrar ilgi duyanlara iletilmiş ve her iki tarafı da içsel bir bağla bağlamıştır. Aşık Sümmani'nin dediği gibi: Ya ben derdim kime şekva edeyim Hicran benim, firkat benim, verem ben Hangi bir tabibe sual edeyim Mecruh benim, Lokman’ı ben, saran ben Bu öykülerin özünde fikirsel alt yapı yoktur. Hemen hepsi duygusaldır ve bu nedenle yüreklerimize kolayca dokunmaktadır. İdeolojik yönlerinin olmaması onların tam anlamıyla bir sanat eseri olması için yeter. Çünkü sanat ideolojilerden bağımsızdır ve bu nedenle kalıcıdır. Sanat aynı zamanda yarar gözetmediği için ilkelidir. Bu kitapta adı geçen yazarlarımıza, yazdıkları öykülerde bize geçmişimizi unutturmamak için ortaya koydukları çabaları, bu öyküleri okurken, işin bu tarafında duran hekimler olarak fark edemediğimiz kederleri, acıları, sevinçleri, mutlulukları yaşattıkları için teşekkürlerimi sunarım.
