Hikayeler I
Ivan TurgenyevÖne Çıkan Hikayeler I Gönderileri
Öne Çıkan Hikayeler I kitaplarını, öne çıkan Hikayeler I sözleri ve alıntılarını, öne çıkan Hikayeler I yazarlarını, öne çıkan Hikayeler I yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
İnsanın bir bitki olmadığını, uzun müddet yeşerip çiçeklenemeyeceğini aklımdan bile geçirmiyordum. Gençlik yaldızlı kurabiyeler yer de bunu günlük ekmeği sanır. Hâlbuki ekmeği de arayacağı zaman gelecektir...
Duvara yaslanmış, gamlı bir tabloyum ben.
hoş geldin cağnım
Ben, önüne gelene çektiği ıstıraplarını anlatarak kendilerine acındıracak kalpler aramak için maskeli balolarda dolaşan o anlaşılmaz, bahtsız kadınlardan değilim... Kimsenin merhametine de ihtiyacım yok; benim kendi kalbim ölmüştür, buraya da sırf onu ebediyen gömmek için geldim.
Aşk ne de olsa bencilliktir; hâlbuki benim yaşımda bencillik doğru değildir.
Biz konuşmadan yürüyorduk. Onunla yan yana yürürken duyduklarımı anlatmaktan acizim. Güzel bir rüyanın, birden hakikat olması gibi bir şeydi bu!...
Bu tedavi edilmez kederin kayıtsızlığını, bu sonsuz bahtsızlığın duygusuzluğunu bilirim!
İhtiyarlamakta olduğumun nasıl farkına vardım, bilir misin? Bak: ben şimdi neşeli duygularımı büyütmeye, kederli duygularıma ise hâkim olmaya çalışıyorum. Gençliğimde ise bunun tam tersine hareket ederdim. O zamanlar hüzünlü görünmeyi sever, neşeli coşkunluklardan utanırdım .
Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları
Evet, Vera gitti, ben kaldım. Hiç unutmam: daha çocuktum, evimizde şeffaf su mermerinden, güzel bir vazomuz vardı. Onun bakir beyazlığını bozacak bir tek lekeciği bile yoktu. Bir defa, yalnız başıma kalınca, üzerinde durduğu sehpayı sallamaya başladım... Vazo birden düşüp parça parça olmaz mı? Korkudan donakaldım. Parçaların karşısında kımıldamadan duruyordum. Babam içeri girdi, beni gördü ve dedi ki: "şu yaptığın şeye bak! Güzel vazomuz artık yok oldu. Şimdi artık onu hiçbir şekilde tamir etmek mümkün değil”. Hüngür hüngür ağlamaya başladım, bir suç işlemişim gibi gelmişti bana.
Büyüdüm, koskoca adam oldum ve bin kere daha kıymetli bir kabı, düşüncesizce, havaice kırdım...
Nereye gitsem, neye baksam, her yerde bu hatıralar açıkça, en ince noktalarına varıncaya kadar açıkça ve sanki bilinen, belli halleriyle hareketsiz duruyorlarmış gibi gözümün önüne geliyordu. Sonra bu hatıraların yerine başkaları geçti, sonra... sonra yavaş yavaş zihnimi geçmişten kurtardım. Yalnız bağrıma çöküp uyuklayan bir yük kaldı. İnanır mısın, aziz dostum, su bendinde, bir söğüt ağacı altında otururken birdenbire ağlamaya başladım. Ve eğer oradan geçen bir köylü kadından utanmasaydım, ilerlemiş yaşıma rağmen daha epey ağlayacaktım.
Gözlerimin tam önünde siyah bir perde asılı duruyor; ruhumda bir ağırlık, bir korku... Kendimi tutabiliyorum; görünüşte, yalnız başkalarının yanında değil.