İbn Arabî: Dönüşü Olmayan Yolculuk
Claude Addasİbn Arabî: Dönüşü Olmayan Yolculuk Sözleri ve Alıntıları
İbn Arabî: Dönüşü Olmayan Yolculuk sözleri ve alıntılarını, İbn Arabî: Dönüşü Olmayan Yolculuk kitap alıntılarını, İbn Arabî: Dönüşü Olmayan Yolculuk en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Her ilâhi isim hem Zât'a hem de taşıdığı ve talep ettiği hususî mânâya delâlet etmektedir.
Sayfa 97 - nefes
“Baba öldü... Oğulları ve kardeşi onun bırakmış olduğu örneği izleyecek.” Selâhaddin’in büyük oğlu Efdal, Hıttin fatihinin 1193 Mart’ındaki vefatından sonra, hiç vakit kaybetmeden Halîfe Nasıra bu mesajı göndermişti.
Sayfa 75 - nefes
Veli hangi nebinin vârisi olursa olsun, asıl kaynak itibarıyla daima dolaylı ya da dolaysız olarak Hz. Muhammed’in vârisidir. Birbirini izlemiş peygamberler silsilesi boyunca her bir peygambere hakim olan vasıflar ancak hakîkat-i Muhammedi’nin o peygamber üzerindeki kısmî tecellîsi olmuş ve nihayette de, Hz. Muhammed in şahsında hakikat-i Muhammedi’nin kâmil zuhuru ortaya çıkarak daha önceki peygamberlerin “nüvvab” olarak temsil ettiği her şey kemâle erdirilmiştir. Hakîkat-i Muhammedi her türlü nübüvvet ve velâyetin yegâne kaynağıdır ve ezelîdir.
Sayfa 49 - nefes
Frenkler hâlâ daha Haçlı destanları yazmak istemektedir.
Sayfa 76 - nefes
"Esfel-i sâfilîn"e düşmüş olan insan, her an kulluğunun o andaki gereğini yerine getirmek sûretiyle, tekrar aslındaki "ahsen-i takvîm"i kazanacaktır.
Sayfa 128 - nefes
Alem bir hayaldir, gerçek bir varlığı yoktur. Sen onun Allah’tan ayrı, kendi başına varolan bir şey olduğunu zannedersin. Halbuki o hiçbir şey değildir.
Sayfa 87 - nefes
Ben ilim, mâlum ve alimim. Hikmet, hikmet eseri ve hakimim.
Sayfa 79 - nefes
“Âlemde zuhur eden her şeyin İlâhî bir dayanağı vardır.”
Sayfa 102 - nefes
Hz. Peygamber’in ölümüyle birlikte şeriat getiren nübüvvet kesin olarak mühürlenmiştir. Muhammedi şeriatın ardından asla başka bir şeriat gelmeyecektir.
Sayfa 50 - nefes
İbn Arabi “ Alem hayaldir” dedikten sonra, “Bütün varlık haktır” ya da “Varlıkta hiçbir hayal yoktur” da demekten kaçınmaz. Fütûhât’ ın pek çok parçasında âlemin bu iki zıt veçhesine işaret edildiğini görebiliriz: “ Âlem ne saf varlık ne de saf yokluktur. O tamamen sihirdir. Seni Hak olduğuna inandırır, fakat Hak değildir. Seni halk olduğuna inandırır, fakat halk değildir. Bir veçheden kabul ettiğini bir veçheden reddetmektedir.” “Âlemdeki hakikatler hakkında ne onların Hak olduğunu ne de Hak’ tan başka olduklarını söyleyebiliriz.”“Şayet (âlem hakkında) haktır dersen, isabet etmişsindir. Şayet vehimdir dersen, yine isabet etmemiş olmazsın.” “İdrak ettiğimiz her şey Allah’ ın mümkinlerin aynlarındaki vü cûdudur. Hüviyet itibarıyla, bu onun vücûdudur. Sûretlerin kesreti itibarıyla, bu mümkinlerin aynlarıdır. (...) Varlığının birliğine nispetle, (...) bu Hak’ tır, çünkü O Ahad ve Vâhid’dir. Sûretlerinin kesretine nispetle, bu âlemdir.”Bu metinlere bakıldığında, Şeyh-i Ekber’in metafizik öğre tisini isimlendirmek için kullanılagelmiş “vahdet-i vücûd” tâbirinin, bu öğretiyi ifade etme yeteneğine sahip olduğu hükmüne varabiliriz.
Varlık” (vücûd) ve “mahiyet” iki ayrı kavramdır: “ At” kavramı atın varlık ya da yokluğunu zorunlu olarak içermez. Ancak “varolanlar” (mevcûdat) onların mahiyetine eklenen bir “varlık” sayesinde varoluyor da değildir. Eğer mahiyet varlığı içermeseydi hiçbir şey olamaz, hiçbir şeye eklenemez ya da hiçbir ekleme kabul edemezdi. Eğer mahiyet varlığı içeriyorsa, öyleyse varlık ona ayrıca eklenmekte değildir. Ve eğer zihnimizde onu varlıktan ayıracak olursak, mahiyet tekrar hiçbir şey haline gelecektir. O halde varlık hiçbir sûrette mahiyetin bir arâzı olarak, hatta mesela beyazlık ya da kürevîlik gibi muhtemel arazlarından daha farklı bir arâz olarak bile kabul edilemez. Hiçbir şey varlığın öncesinde ya da haricinde olamaz ve vücûd kelimesi Allah için de, bir ahşap parçası için de aynı mânâda dır. Bir şeyi o hangi şeyse işte o şey kılan “mahiyet”, varlığın bir taayyün ya da hatta kendi-kendini-taayyününden ibarettir. Onun tamamen olumsuzlamaya dayalı gerçekliği, bir sınırlanmışlıktan ibarettir.
Kahire’ye varan İbn Arabî, “orada Refik-i A’lâ’nın nefesini hissetme ümidiyle” işte bu meşhur hankaha gider. Fakat hayal kırıklığı büyük olacaktır: “Beni çok büyük bir binanın içinde yer alan bir hankahta toplanmış bir meclise götürdüler. Bu insanların en büyük dert ve en önemli meşgalesi bir üniforma haline getirdikleri hırkalarını temizlemek ve sakallarını taramaktı...” İbn Arabi’nin bu teşkilatlanmış ve topluluk hayatına dayalı tasavvuf anlayışından pek hazzetmediği gayet iyi anlaşılmaktadır. O, Mağrib’de tanımış olduğu merasimsiz tasavvufa âşinâydı.
Sayfa 77 - nefes
Sultan Selim’in, irfanı hiç de basit olmayan ve üstelik pek çoklarının gözünde mahkum da edilmiş bir şeyhe gösterdiği bu derin hürmetin sebebini sormalıyız. Hiç şüphesiz, Sultan’ın “metafizik”le belli bir seviyenin ötesinde meşgul olabilmesi mümkün değildi. İbn Arabi’ye göstereceği hürmetin siyasî herhangi bir faydası da olamazdı. İbn Arabi’ye atfedilse de gayrimevsukiyeti gayet açık olan bir metinde Osmanlı hanedanının zaferlerinin, bilhassa da Şam fethinin bir kehânet üslubuyla anlatıldığı doğrudur; ama bu metnin Şam’ın fethinden sonra, “post eventum” kaleme alınmış olduğu son derece âşikârdır ve Sultan Selim onu okumuş olamaz, yani İbn Arabi’ye Osmanlı’nın muzafferiyetini haber vermiş biri olduğu için hürmet ediyor da değildir. Ve sebebini buralarda aramanın mânâsız olacağı bu hürmet, sırf şahsî ve istisnaî bir tercih olarak kalmamış, Selim’in halefleri tarafından tevarüs edilmiştir.
Sayfa 8 - nefes
Şeyh-i Ekber, aynı zamanda, tasavvufun teşkilatlanması neticesinde belli bir mânevi yoksunlaşmanın kaçınılmaz hâle geleceğini de bilmektedir. Onun gözünde Hakka tâlip olmak, İlâhî huzuru bizzat kendi sırrında arayacak bir ruhun sessiz macerasından ibaret.
Sayfa 78 - nefes
Hadîs-i kudsîde “Ben kulumun zannı üzereyim.” denmiştir. Hadîsi şerh eden İbn Arabi’ye göre, tıpkı suyun ancak kabının rengini alması gibi, tecellîlerin de onları kabul eden mazhara göre belirlenir.
Sayfa 102 - nefes