Gözlerimi kapasam içindedir gözlerin...
Seninle kokluyorum ötelerin tadını...
Sen gitsen gizin kalıyor...
Şiir tam da böyle bir ötelikti mânâ âleminde rûhumda... Kimi Şair var ki; illa hüzünlü, buhranlı olması gerek diye; koyu bir buhranı şiirlerinden eksik etmeyince mânâya, sevgi hissine asla erişilemiyor...
Hakîkî sevgi hissi varsa, rûha akan bir şeyler hep varoluyor; Bahaettin Karakoç'un rûh derûnîliği gibi...
Sonrası mı işte o sevgiyi iliklerinizde hissediyorsunuz... Özlem, hasret, yokluk asla buhrana sürüklemiyor sizi, bilakis içine içine alıyor... Onunla berâber özlüyor, onunla berâber bekliyorsunuz...
Uzun zamandır okuduğum en güzel şiirlerdendi... Ihlamurlar Çiçek Açtığı Zaman, başlı başına kâfi idi...
Okunulası çokça...