Edith Wharton'dan okuduğum ikinci kitap oldu İki Kız Kardeş. Yaz Bitince'yi okurken "daha gerçekçi bir Jane Austen" demiştim ona. Bu kitapta da aynı düşüncelerimi sürdürüyorum.
Sıradan yaşayan, kıt kanaat geçinmeye çalışan iki kardeşin evine giren bir saat ile tüm düzenlerinin, dış dünyadan bihaber olma hallerinin sona etmesini anlatıyor yazar. Sonunun önceden tahmin edilebiliyor olması okuma keyfine zarar vermiyor bence. Çünkü okur olarak asıl görmek istediğim de gidilen yol.
Kardeşlik, ablalık üzerine söyledikleri çok etkileyici. Ablalar her zaman, her şeyden vazgeçebilecek durumda iken kardeşler istiyor, alıyor çünkü ablaları veriyor, her zaman.
İki kardeş, Wharton'un Yaz Bitince'deki Charity'si gibi. Dış dünyadan, gerçeklikten uzak; ama bunlarla tanışması yakın. Bir erkek giriyor hayatlarına, gerçeği gösteriyor onlara, maalesef. Karakterlerin büyümesini istemezken buluyor kendini okur. Bırak böyle kalsın, hiç bulaşma diyor adeta.
Baş karakterlerimiz kadar yan karakterleri de tanıyoruz, sadece iki söz etseler, bir kez görünseler de. Çünkü Wharton hepsini aramızdan seçmiş ve rollerini anlayabileceğimiz şekilde yerleştirmiş kurguya.
Kısa sürede okunan, kısacık bir roman. Vadettikleri çok farklı, şaşırtıcı değil. Ama etkileyici.
