İki Roman: Suçumuz İnsan Olmak - İnsan Bir Ormandır
Oktay Akbalİki Roman: Suçumuz İnsan Olmak - İnsan Bir Ormandır Gönderileri
İki Roman: Suçumuz İnsan Olmak - İnsan Bir Ormandır kitaplarını, İki Roman: Suçumuz İnsan Olmak - İnsan Bir Ormandır sözleri ve alıntılarını, İki Roman: Suçumuz İnsan Olmak - İnsan Bir Ormandır yazarlarını, İki Roman: Suçumuz İnsan Olmak - İnsan Bir Ormandır yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
yazmayı seviyordum, kendimi anlatmayı, deşmeyi, yaralamayı sözcüklerle... sevmek, bir insanı sevmek değildi, beni dinleyen, bana katılan, benim dünyamda yer alan birini sevmekti. benim yarattığım birini...
şimdi beyaz perdede olaylar nasıl birbiri ardına geçip gidiyorsa, bir görüntü karşımıza çıkar çıkmaz eskisini nasıl unutuyorsak, yaşam filmimizdeki bir insanın dününü, önceki gününü öylesine siliyoruz belleğimizden. insanlar geçiyor önümüzden ardımızdan. dostlar düşmanlar, dost düşmanlar, düşman dostlar...
Ne tuhaf hem filmi izliyor, hem kendi yaşantılarımı bir kez daha görüyorum ayrıntılarıyla...
Bazı zaman parçaları yaşantımızın öteki bölümlerinden ayrıdır, kopuktur. Ne yapsan birleştiremezsin. Bir bütün haline getiremezsin. O zaman parçası içinde özgürüz. Yalnızız. Kopmuşuz. Daha gerisi, ötesiydi. Bizi bekleyen, soran, arayan. Sorumluluk yükleri. Ağırlığını duyduğumuz şeyler. Kişinin yaşamında o bağımsız yaşantı parçacıkları ne denli çoksa öylesine doldurur varlığı, öylesine güçlüdür anıları...
yaşamak olmuyor anı. yaşamanın karikatürüdür anı gerçekte. nice süsleseniz de yaşanan değildir o. ilk, ortaokul günleri, lise yıllarını bir daha yaşamak olanağı yoktur.
Yaşayan ben’le, anlatan, hatırlayan ben’ler farklıdır birbirinden.
Bir vitrinin önünde durdum. Geçenleri seyrettim camda. Serüvenler, romanlar akıyor önümden. Birini çevirip sorsam: ‘’Senin de yaşamın bir roman mı?’’ Herkesin yaşamı bir romandır. Yaşanmadık! Yazılınca yaşanır yaşam romanları. İçindeyken yuvarlanıp geçilir.
17 haziran cumartesi 00.35 nazan öncel-bir şarkı tut
anılar çözülür, dökülür önüne. toplamak zor olur sonra. nasıl kopar bir kolyeden tanecikler, dağılır giderse, öyle. tek tek gelmeli anılar. Hepsi birden yaşanmaz. çekilmez olur ağırlıkları.
yüz, beş yüz, bin, on bin, anı olmaz ki! anı insandır… geldi onlardan biri. o sayısız anıların içinden. iterek ötekileri. kaçtı anılar korkarak…
Suçtu insanoğlu için güzel olan ne varsa. Hepsi sınırlıydı. Hareketler, istekler, düşler bile. Oysaki, asıl suç insan olmaktı. İnsan yaratılmaktı. İnsancıl güçsüzlüklere kendini kaptırmayı önleyememekti..