İki Şehrin Hikayesi
Charles DickensEn Eski İki Şehrin Hikayesi Gönderileri
En Eski İki Şehrin Hikayesi kitaplarını, en eski İki Şehrin Hikayesi sözleri ve alıntılarını, en eski İki Şehrin Hikayesi yazarlarını, en eski İki Şehrin Hikayesi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bu çağın izleri kaybolacak
İnsanlar bazen karşılarındakine kalben uzak oldukları için anlamakta güçlük çekerler.
"Çeşmenin suyu aktı, o hızlı ırmak aktı, gün akşama aktı, kentteki hayat da ölüme aktı, çünkü kurala göre zaman kimseyi beklemezdi. Fareler yine karanlık deliklerinde, birbirlerine iyice sokulmuş uyuyorlardı."
Alfa yayınlarıKitabı okudu
"İnsanın konuşması neyse kendisi de odur bence."
Sayfa 215 - Alfa yayınlarıKitabı okudu
Her insanın bir başkası için derin bir gizlilik, esrar taşıyor oluşu üzerinde düşünülecek hayret verici bir konudur. Geceleyin büyük bir kente girdiğim zaman karanlıkta kümelenmiş evlerden her birinin sırrını içinde sakladığını düşünürüm. Her evin her bir odası da kendi sırrını gizler, oralarda yaşayan yüz binlerce göğüste çarpan her kalbin de kendine en yakın olan kalpten bile gizlediği bir sır vardır. Bunlarda kötü bir anlam, ölümün kendisi bile bulunabilir.
“Çeşmenin suyu aktı, o hızla ırmak aktı, gün akşama aktı, kentteki hayat da ölüme aktı, çünkü kurala göre zaman hiç kimseyi beklemezdi.”
Ona karşı çok anlayışlı davranmanı, kusurlarını hoş görmeni istiyorum. Onun kalbinde derin, hem de pek derin yaralar olduğunu, kalbinin bunları pek seyrek açığa vurduğunu sanıyorum. Kalbinin kanadığını da gördüm ben onun.
Biz mutluluğumuzda ne kadar güçlüyüz, o üzüntülerinde ne kadar zayıf! Bunu unutma.
Gün biterken Bay lorry’yi de bitirmiş tüketmiş gibiydi.
“ Yakında onu bu insanların insafından kurtaracağız,yavrum. Onu pencereye tırmanırken bıraktım, sana da bunu söylemeye geldim. Burada seni görecek kimse yok. Eline bir Öpücük kondurup o en yüksek dama doğru uzatabilirsin.”
“Dediğini yapıyorum , Babacığım. Öpücüğümle
birlikte ruhumu da ona gönderiyorum.”
Büyük kardeşe baktım, onunda bu güzel oğlana, hayatı yavaş yavaş sönmekte olan bu zavallı yaratığa yaralı bir kuş ya da bir tavşanmış gibi baktığını gördüm; onun bir insan olduğunu hiç hesaba katmıyor gibiydi.