İlkögretmen
Cengiz AytmatovSözler ve Alıntılar
Geçmişi unutmadım. Unutabilir miyim hiç? Ama ondan uzaklaştım.
Şaşıyorum: yüreğimde ne kadar acı, ne kadar hüzün birikmiş. Hayatımın eski sayfalarına baktıkça anlıyorum bunu.
Gelecek, irili ufaklı dertleriyle önümüzdeydi.
Öyle büyük bir iş değildi. Köylüler toplanıp derenin üstüne iki kalın dal atsalar köprümüz olacaktı. Ama o zamanlar köylüler bilgisiz, geri kalmış olduklarından okula önem vermiyorlardı. Duyuşen'e zamanını boşuna harcayan bir enayi gözüyle bakıyorlardı. Çocukları okumuş, okumamış önemli değildi. Hepsi atla geziyorlardı, köprüyü ne yapsınlardı? Yine de biraz düşünmeliydi biraz köylülerimiz. Başkalarından daha akılsız olmayan bu genç, neden bütün güçlüklere katlanıyor, alayla karşılandığı halde ısrarla, özenle neden onların yavrularını okutuyordu?
Sayfa 29Kitabı okudu
Zavallı kadınlar, mezarlarınızdan kalkın! Kızlıkları ellerinden zorla alınmış kadınların, aşağılanmış kadınların ruhları, kalkın! Kalkın, kötü dünyaları, pis dünyaları titretin! Ben çağırıyorum sizi, ben, sonuncunuz! Ben, başkaldıran kuma!
"Evet, her canlının bir ilkbaharı bir de sonbaharı var..."
Ah, nasıl tiksiniyorum bu kelimeden! Kumaydım. Hangi kokuşmuş, çürümüş çağda yaratmışlardı bu kumalığı?Kim yaratmıştı? Kuma olmaktan, insanın ruhuyla, bedeniyle tutsak olmasından daha küçültücü şey var mı dünyada?