İnsan her adımını mezardan uzaklaşmak için atar, yine bir adım daha mezara yaklaşır. Nitekim her nefesini hayatını uzatmak için alır, yine hayatından bir nefeslik zaman azalır.
İnsan bir garip hayvandır ki her şeye alışır, her alışmadığı şeyden korkar. Hatta bazı kere o kadar korkar ki ölümü, (mesela) dünyada en ziyade sürekli olmayışıyla bilinen ikbalden ayrılmaya bile tercih eder.
Gönül alan güzelin aşka değil, bir şefkat bakışına bile layık olmadığı indiğinde kesinleşmişken yine her halini affedecek ve yolunu canını ve belki namusunu feda etmekten çekinmeyecek kadar seviyor!