İftarlara ev sahipliği yapanlar, misafirlerini uğurlarken, onlara ‘diş kirası’ olarak tesmiye edilen bir miktar para verirlerdi. Sanki ‘Dişinizi kullandınız, yemeğimizi yediniz, sevap kazanmamıza vesile olduğunuz ve bu da dişinizin eskime parası!’ der gibi… Diş kirası sayesinde misafirler, ev sahibine karşı minnet altında kalma hissiyatını yaşamazlardı.