İnsanda həmişə iki xislət,iki təbiət olur:insanlıq və vəhşilik təbiəti.Insanın ürəyində bardaş qurub oturmuş vəhşilik özünü nadir halda göstərir; hirslənəndə,müharibələrdə,çılğınlaşanda,gözünü qan tutanda...Yoxsa insan qanlı işlərə əl atmaz.
İnsan ən uca,ən ali,ən yetkin bir məxluqdur;o eyni zamanda, ən alçaq,ən rəzil işlər də görməyə qadirdir.Bəli,bir tərəfdən də uca,əlçatmaz.O biri tərəfdən də ən alçaq,rəzil,nifrətlərə layiq.
Bu, təkcə bir də heç vaxt görə bilməyəcəyi əzizləri üçün axıdılan göz yaşı deyildi, bu, həm də indiyə qədər ürəyində yığılıb qalmış nisgilin, əzab-əziyyətin ağrısı-acısı idi ki, gözlərindən axırdı.
Yaxşı ki, həyatda şirin xəyal varmış, insan özü-özüylə ürəyində, səssizcə danışa bilirmiş. Yaxşı ki, insanı çətin dəqiqələrdə dözümlü edən, əlindən tutub naməlum gələcəyə çəkib aparan gözəl ümidlər varmış.
Nurdan yaranmısan,nurdu baxışın,
Ulduzlar göylərə gözündən düşüb.
Sevən ürəyimə bu atəş,bu od
Sevən ürəyinin közündən düşüb.
Səndən ayrı düşmək ən böyük günah,
Ağaran saçıma baxıb çəkmə ah.
Yüz telim həsrətdən ağarıb vallah,
Bircə dən bir acı sözündən düşüb.
Eşqinlə ucalan uca bir dağam,
Sənin olacağam nə qədər sağam.
Bir kəsə deməyə qoymayacağam
Sevgilin qocalıb,gözündən düşüb.